Legend says that if you call out his name at exactly 11:11, he'll appear infront of you and will grant your wish.
Althea Morales is an independent student who works as a part-time student and lives alone in an apartment away from his biological fat...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ALTHEA
I stirs from my deep slumber upon hearing faint sounds in the background. Light footsteps on the floor and clanking of utensils. I even heard an annoyed huff and grumbles which was strangely familiar.
I crack open an eye only to be meet by the blinding light coming from my window. I took a breath and adjust my sight before turning to my back. The noise took a halt and I felt an intense gaze towards me.
"Hmm.." a soft moan escape my mouth when a delicious smell fills my nostrils. My stomach followed with a loud grumbles.
Nakarinig ako ng mahinnag pagtawa kaya tuluyan ko nang ibinukas ang mga mata ko. Una kong nahagip ay ang mga pagkain na nakahain sa maliit na dinig table. Umuusok pa ang mga ito, halatang bagong luto.
Nakadinig ako ng mga yabag kaya hinanap ko iyon. Sakto namang nakita ko ang pamilyar na sapatos palapit sa akin na nanggaling sa kusina. Nag-angat ako ng tingin para makita siya at sinalubong naman ako ng nakakaloko niyang ngisi.
"Oh, the Sleeping Dummy finally woke up." asar nito pagkahinto sa tabi ng kama ko. "Good morning."
Bahagya lang kumunot ang noo ko. "Walang good sa morning kung kakabukas palang ng mata ko, nang-aasar ka na." asik ko. "Panira ka."
Tumawa siya bago naupo sa gilid ng kama. "Tumayo ka na. Lalamig ang pagkain. Mali-late ka na din."
"Himala at nagluto ka." turan ko saka lang nagpasyang bumangon. "Tsaka, ano't nandito ka?"
Lumabi ito. "You called me last night. Kaso pagdating ko, tulog ka na." sinipat niya ako kasabay ng pagngisi nito. "Ikaw, ah! Were you dreaming of me that you accidentally called my name? Ha, Dummy?"
Tinaasan ko naman ito ng kilay. Dinampot ko din ang unan sa tabi ko at inihampas iyon sa braso niya. Tumawa ito kaya sinamaan ko siya ng tingin.
"Pinapatay kita kamo sa panaginip ko." angil ko. "Hindi kita binigyan ng milktea kaya namatay ka."
Ang akala ko'y maiinis siya bagkus ay mas lumapad pa ang ngiti. A maniacal grin etched on his chapped lips before his faced leaned to mine. Blue eyes stared unto mine in a playful gaze.
"Oh, yeah?" he muttered, looking awfully smug. "Then, why are you wearing my coat? And by the looks of it, you seems enjoying snuggling unto the fabric."
