The Truth Untold

Where Do Broken Hearts Go?

Have you ever feel so broken?

Have you ever feel so empty inside?

That you can't even understand yourself.

That you just want to cry and stop from breathing.

That's how I feel everytime. I don't know anymore. I don't know myself.

I just want to lay down and think about the past I have.

Hindi ko alam kung saan ako lulugar sa mundong ginagalawan ko. Hindi ko na alam kung ano pa ang dapat kong gawin.

Saan nga ba nararapat ang isang gaya ko na maging ang sarili niya ay hindi na niya maintindihan.

My heart is so broken that even myself can't fix it again.

"I love you, I love you, I love you.." it's here again. My mind thinks about him again.

His sweet I love you's, the way he smile at me everytime we see each other.

I want him back, I want to hold him again but how? I'm the reason why he leave me like this. It's all my fault.

"Vanie.. Anak, lumabas ka naman ng kwarto, nag-aalala na ako sa'yo." katok ni Mama sa kwarto ko.

Hindi ako sumagot, tulala lang sa kisame habang yakap ang litrato ng lalaking mahal ko.

"I love you, Matthew.. P-please, comeback.." bulong ko sa hangin habang patuloy sa pagtulo ang luha ko.

"I'm sorry, I'm sorry.. I'm..sorry.." hindi ko na alam kung ilang beses ko na lang sinabi ang salitang iyon habang iniisip kung paano nga ba ako tuluyang iniwan ni Matt.

"Vanie, anak. Nag-aalala na si Mama sa'yo." mom's voice is pleading.

Ilang sigawan ang narinig ko sa labas ng kwarto ko pero wala akong maintindihan sa bawat salita na binibitawan nila.

My mind is too pre-occupied by him. He's the only one in my mind.

It breaks my heart everytime I see how he suffered because of me.

Hindi na ako nagulat ng mabuksan nila ang kwarto ko. I saw my mom crying because of me. Again.

Lumapit sa akin si mama at niyakap ako. Akala ko mababawasan ang sakit sa dibdib ko pero hindi pala, mas sumakit lang hanggang sa sumabog ang sakit na nararamdaman ko.

I cried so hard but the pain is still here.

"Shh.. Tahan na, anak. Nandito si Mama, I'll never leave you, okay?" hinaplos ni Mama ang buhok ko na para bang maiwawala niyong ang sakit sa dibdib ko.

"Punyeta naman, Vanie! Ilang linggo na ang lumipas ng namatay 'yang punyetang Matthew na 'yan pero ikaw-- ayan! Ngawa ng ngawa!" sigaw ni Papa na halatang lasing na naman.

Mas lalo pang tumulo ang mga luha ko ng sabihin ni Papa ang katotohanang wala na nga si Matthew.

Wala na ang lalaking mahal ko, ang lalaking lagi akong pinapangiti kahit malungkot ako. The only guy in my life that complete my broken life because of my family.

"Ano ba, Anjo! Tumigil ka nga!" sigaw ni Mama kay Papa habang nakayakap sa akin.

"Putangina naman, Alejandra! Huwag mo ngang ipagtanggol 'yang anak mo, eh, siya naman talaga ang may kasalanan kung bakit namatay si Matthew, ah!" nabubulol man ay malinaw pa rin sa akin ang sinabi niya.

It's all my fault, Matthew died because of me.

"Sinabing tumigil ka na! Ano ba?!" singhal ni Mama.