Herkese merhaba nasılsınız ?
Bölümlere sınır koymadığımda hiçbir şey yapmıyorsunuz. Daha önceleri yorum yapanlar yorum yapmaya falan bırakmış sadece üzüldüm.
İyi okumalar dilerim.
Bölüm şarkısı: Yonca Lodi, düştüysek kalkarız.
*
Hep beraber Kartal'ın etrafına oturmuştuk.
"Âlâ sende söyle istersen." dedi annem gülümseyerek.
"Ay ama benim sesim çok kötü." dedim gergince. Kartal gülümsedi.
"Kulaklarımızı kanamaya hazırlarız rahat ol." dedi Agâh sonrası kahkaha tufanı.
"Hep beraber söyleyelim." dedi Atlas Agâh'a kınar gibi bakarak.
"Ne istersiniz?" dedi Kartal anneme bakarak.
"Düştüysek kalkarız yapalım bir." dedi annem gülümseyerek.
"Hayhay." deyip gitarı çalmaya başladı Kartal.
"Böyle bir acıya, yürek nasıl dayanır
Nasıl alışır bilmem
Biliyorum senin de, aklın hep bende
Nasıl dersin gelmem." Annemin gözleri kapalı şekilde şarkıyı dillendiriyordu. Ona acı bir tebessümle baktım, ne kadar çok şey yaşamıştı. Hepsinin üstünden gelmişti.
"Kırıldın mı çok, yoruldun mu yoksa?
Nedir esaslı neden?
Yarım kalamaz inan, bu aşk böyle
Yakalar kalbinden." Diyerek anneme Atlas eşlik etti. Atlas'ın sesi çok güzeldi, Agâh'ın ona mest olmuş gibi baktığını gördüm.
"Emin misin bu kadar kendinden
Ne zaman çıktın aşkın emrinden
Gurur mu onur mu, söyle bizi vurur mu?
Biz böyle severken." diyerek onlara eşlik etti Kartal bakışları bendeydi. Bakışlarıyla gülümsüyordu, bakışlarıyla seviyordu beni. Benim onu sevdiğim gibi.
"Düştüysek kalkarız, daha ölmedik ya
Büyük yeminlerden vazgeçip dönmedik ya
Benim bir günüm geçmez ki seni görmeden
Birtanem, bırakma kendini al kalbini gel hemen." hepimiz birlikte nakaratı söylerken yüzümüzde her zaman yerini koruyan tatlı gülüşler vardı. Sonrasında şarkı bitmişti, alkış tufanı kopmuştu.
"Yüreğinize sağlık." dedi annem ve ekledi: "Ben içeri geçeceğim biraz." deyip ayaklandı ve kamaraya girdi. Arkasından hüzünle baktım. Atlas yanıma gelip omzumu sıktı.
"Hala seviyor değil mi?" dedi Kartal hüzünle. Başımı salladım, "Ondan başkasıyla evlenmedi bile." dedim tebessümle.
Yaklaşık iki dakika sonra telefon çaldı, hızlı çekime alınmış gibiydi annemin içerden çıkması, gözlerime ağlayarak bakması ve o'nu söylemesi.
"Ne oldu anne?" dedim korkuyla hepimiz ayaklanmış anneme bakıyorduk. Annem ise takati kalmamış gibi yanındaki duvara tutunuyordu.
"Baban.." deyip duraksadı, elleri titriyordu. "Ölmüş."
Babam ölmüş, sizin için hiç yaşamamış biri öldü mü hiç?
*
Bölüm Sonu.
Hepinizi öpüyorum.
Aile güçtür.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
DÖVMECİ || TEXTİNG
Short StoryT A M A M L A N D I Nokta: Beni de o çizdiğin, ince ince ayrıntılarını düşündüğün dövmelerin gibi çizer misin? Nokta: Beni de dövme yapmayı sevdiğin gibi sever misin? Nokta: Çünkü ben sana aşık olmak üzereyim.
