ბოლო სიტყვა შენზეა

აღიარება💫

წვიმდა, ცა თავზე იმხობდა დედამიწას, უხვად ყრიდა ცრემლებს , ალბად დედამიწას თუ დასტიროდა, არ ვიცი იქნება და ჩემსავით აწუხებდა რაიმე, იქნება მასაც ჩემსავით სტკიოდა, ჩემი ცხოვრების ნათელი წერილი ისე მალე გამოიკვეთა რომ თითქოსდა აზროვნებაც კი დამებლოკა, თავში ათასი აზრი მომდიოდა ერთად.. არჩევანის ინაშე ვიდექი, ან დედაჩემისთვის უნდა მომეთხოვა სიმართლის ტქმა ანდა გეგასთვის მეჩვენებინა დედაჩემის სურათი, ასე შემეძო გამეგო სიმართლე.. მაგრამ მეხომ მთი შვილი ვიყავი ამიტომ ორივე გზა საჩემოდ უნდა გამომეყენებინა,, დედაჩემის ნაბიჯების ხმა გავიგონე თუ არა ცრემლები გადმოვყარე.
- თაიკო, რა მოხდა. რატომ ტირი? თანაც აქ აივანზე მარტო, რა მოხდა?- ისე მკითხა ვიცოდი ახლა რაც არ უნდა მეთხოვა ყველაფერს გამიკეტებდა.
- დე,, მომიყევი რა მამაჩემზე რამე, გემუდარები, ასე ნუ გამიშავებ და გამიუფერულებ ცხოვრებას გემუდარები დედა, ცოტა რამ მითხარი მასზე რა....
- კარგი, კარგი, დამშვიდდი. როგორც ჩანს სურათმა შენზე ძალინ იმოქმედა...
- არ ვიცი, მაგრამ მინდა რომ ვიცოდე მასზე, სადგაიცანი, როგორ შეგიყვარდა, როგორი იყო, მითხარი რა... გემუდარები მითხარი, ოცნებებში მაინც ვიცნობდე მამას.
ჩემმა მუდარამ გაჭრა, დედაჩემს ავხედე, თვალებიცრემლით ქონდა სავსე, მივხვდი მისთვის ძნელი იყო ამ ყველაფრის გახსენება, ხელი მომკიდა ოტახში შემიყვანა და საწოლზე დამსვა, გვერდით მომიჯდა და აღელვებულმა დაიწყო მოყოლა..
- მაშინ ოცდაორი წლის ვიყავი, საშინლად ცხელოდა იმ ზაფხულს, გოგოებმა გეზი ბათუმისაკენ ავიღეთ, სწორედ იქ გავიცანი მამაშენი, მაშინ იმ დროისთვის ერთი ბიჭის მიმართ მქონდა სიმპატია და მიღალატა, არა ეს მე მეგონა რომ მიღალატ თორემ მას არც კი ვყვარებივარ, სანაპიროზე ვიჯექი და ვტიროდი,, სულელი გოგოსავით. ახლა მეცინება არადა მაშინ როგორ მტკიოდა,, მოულოდნელად გამოჩნდა გეგა და გვერდით მომიჯდა, ათას სისულეეზე ვსაუბრობდით, თითქოს დიდი ხნის ნაცნობები ვიყავით.მერე სასტუმრომდე მიმაცილა.. ის ღამე თეთრად გავათენე,რამოდენიმე საათის წინათ გაცნობილმა ადამიანმაა ჩემში იმხელა კვალი დატოვა რომ ვეღარ ვშლიდი, როგორც არ უნდა მომდომებოდა არ გამომდიოდა.. მერე მოხდა ის რაც არ უნდა გამეკეთებინა, მერე ვენდე.. მერე ვინანე ეს ნდობა და თბილისშ წავედი, მოგვიანებით გავიგე ისიც ჩემსავით იმ დღესვე დაბრუნებულა.. იცი ბედმა როდის დამცინა? როცა მე და გეგა ერთ უნივერსიტეტშ, ერთ ჯგუფშ და ერთ მერხზე აღმოვჩნდით.
- რა გაგახსენდა დე? - ღიმილით ვკითხე და ხელზე ვაკოცე...
- ის, საოცარი ადამიანია თაიკო, სხვებს არ გავს დამიჯერე, იცი როგორია? არ უფიქრდება რას ამბობს.. მთავარია გული გატკინოს თუ გაბრაზებულია მთავარია გულიდან ამოიღოს ყველაფერი და მერე რა თუ შენ დაგამცირებს ამით, არადა სინამდვილეშ სულაც არ უნდა შენი მიწასთან გასწორება... მთელი წელი მეძახდა გველი ხარო, გესლიანი ენა გაქვსო, ენას ამოგაგლიჯავო, მაგრამ რა? შედეგად ის მივირეთ რომ სიგიჟემდე შემიყვარდა.. მერე ერთ დღეს როცა სხვასთან ერთად დავინახე, ჭკუა გადამეკეტა და მანქანა დავაჯახე.. ეს ყველაფერი მხოლოდ მაშინ ვინანე როცა პილიციის განყოფილებაში მიკრეს თავი...
- შენ რა დაგიჭირეს?- ისე ვკითხე თითქოს არ ვიცოდი შედეგი ამ ყველაფრისა...
- არა, გაგეცინება და ეს პოლიციის განყოფილება ჩვენი სიყვარულის ახსნის ყველაზე სანდო ადგილი აღმოჩნდა..იქ მითხრა რომ ვუყვარდი... იქ იმ დღეს პირველად დავინახე როგორი იყო სინამდვილეშ გეგა თვაური..
- როგორი დე?
- სანდო, ერთგული და მოსიყვარულე, მისი თვალები სიყვარულის ცეცხლს ყრიდა თვალებიდან, მისი სხეული სიყვარულით და ვნებით იყო გაჟღენთილი, გული უხურდა. ეს იყო ნამდვილი გეგა რომელიც ბოროტი სახელის უკან თბილი და მოსიყვარულე იყო.. ბავშობაშ გადატანილმა ტრამვამ ასეთად აქცია მაგრამ მე ის ასეთი მიყვარდა, მერე მოხდა ის რომ ჩვენი ცხოვება შეიცავალა, არა შეცვალეს..
- რა მოხდა მერე დე?
- საკმარისია თაიკა, ამისი გახსენება ძალიან მტკივა დამიჯერე, ძალიან მტკივა.. რთულია ასე ძალიან გიყვარდეს და ერთ დღეს ამოაჩინო რომ მისგან შორს ხარ..
- დე... გასვლისას სიტყვა დავაწიე და ცრემლით სავსე თვალებით შემომხედა.. არ გენატრება მამა? მეგონა მეტყოდა მძულოს, მეზიზრებაო, ამას როგორ მეკითხებიო... ზურგი მაქცია, შუბლი კარებს მიაყრდნო და ტკივილისთ სავსე ძლივს ამოღერღა
- ტკივილამდე მენატრება, მე ხომ ის არც არასოდეს დამვიწყებია თაი...
მივხვდი რომ ჯერ ისევ უყვარდა დედას მამა, მაშინ მე უნდა მეღონა რაიმე, მე უნდა გადამედგა ნაბიჯები მისკენ...