AKREP (YERALTI KRALI) TAMAMLANDI

3.Bölüm

Keyifli okumalar...

Bazen bir şeyleri istersin ve senin isteğinin olmasını istersin. Bazense öyle bir imkanın yoktur. Senin için sadece bir hayal olarak kalır.
İşte bende çoğu şeyi istemiştim. Mutlu olmayı. İşte en çokta bunu istemiştim. Ve öyle olmuştu, yani benim için hayal olarak kalmıştı.

Sorunları çözmeye çalıştıkça elime yüzüme bulaştırıyordum. Hep bir şeyleri yoluna koymaya çalıştıkça dibe batıyordum. Mutlu olmayı bile beceremiyordum. Hayatımda ki bütün tehlikeler bitti derken şimdi mutlu olup her şeyi unutacağım derken kendimi bir çıkmazın içinde bulmuştum.

Hem vicdan azabı çekiyor hemde nasıl öyle bir yerde nasıl çalışırım diye düşünüyordum?  Vicdan azbı çekmemin sebebi ise sanki o Adama beni dövdüğünü  anlatmasaydım ona birşey yapmayacakmış gibi hissediyordum.  Belki de sadece hissediyordum, benimle alakası olan bir durum ortada yoktu bile. Yinede öyle düşünmekten kendimi alıkoyamıyordum. Bu hayata en çok korktuğum şey ise birilerinin benim yüzümden zarar görmesiydi. O kişi bana zarar vermiş olsa bile. Beni yakıp yıkıp ruhen ve fiziken geçmeyen iz ve acılar bırkmış olsada asla zarar görmesini istemezdim.  Ben bu vebali taşıyamazdım.  Kendimi katil gibi hissederim...

Belki de çoktan başına bir şey gelmişti bile. Bir hafta bitmişti onu görmeyeli. Ondan ne kadar nefret etsemde. Bana şiddet uygulayıp kaç kere tecavüz etmeye çalışsada yinede zarar görmesini istemem. Belkide şuan kim ona tecavüz etmeye çalıştığı birinin yanında kalır diyorsunuzdur. Bende kalmak istemem. Hatta salak da diyor oladabilirsiniz.  Arya'yı kaç kere alıp gitmeye kalkıştım. Ama her seferinde velayeti üzerime olmadığı için bizi  çabuk bulurlardı. Ayrıca gidecek bir yerimiz bile yoktu. Her seferinde sanki gideceğimizi anlarmış gibi yapıp  beni Arya'yla tehdit ediyordu. 'Gitmeye kalkışırsan Aryayı alırım bir daha yüzünü göremessin . Velayetin üzerime olduğunu unutman ne acı.' Diyerek gitme girişimim çöp olup giderdi. Ama bize bu yaptığı iyliği unutamayıp zarar görmesini istemiyordum.

Belki de zarar görmemesini istememem onu gerçekten ailem yerine koymamdı. Ben annem ve babamdan sonra onu gerçektende onların yerine koymaya çalışmıştım. Ama onun bana yaptıkları beni kendinden kilometrelerce uzağa savuruyordu. Her seferinde ondan nefret edip ondan kurtulup uzaklara gitmeyi onun yüzünü görmemeyi istesemde ona minnettardım.  Ben ve Arya şimdi onun sayesinde bir aradaydık. Bizi o gün gelip almasaydı belikide ben ve Arya halada kavuşamamış olabilirdik. İkimizde ayrı yetimhanelerde birbirimizden uzak bir şekilde uzakta olabilirdik. Zaten hayatımızda olduğu süre boyunca bize yaptığı iyliği sadece bu değilmiydi. Bunu da çalışarak ödediğimi düşünüyordum. Kimseye borçlu kalmak istemezdim. Zaten her seferinde bunuda yüzüme vuruyordu. 'Sizi ben yetimhaneden almasaydım ikiniz bir daha asla kavuşamazdınız. Çalışıp maaşını bana vermeye mecbursun.' Diyordu her seferinde. Bunu yapması  ondan daha da nefret etmemi sağlasada yinede kendimi ona borçlu hissediyordum. Onu öz amcam olarak görüyordum. O ne kadar üvey olduğunu söyleyip dursada benim için hep özdü ve hala da öyle.

Bunun için her seferinde anlayışla karşılayıp alttan alsamda bu son yaptığı alttan alınılabilecek bir şey değildi. Bütün maaşımı benden alıyordu. Ben Arya için çalışıp bir oyuncak alabilmeye çalışırken, onun o parayı elimden alıp böyle iğrenç bir yerede kumar oynayarak harcayıp borç edinmesini hazmedemiyordum.

Ben öyle bir  yerde çalışamazdım bile. Onun yaptığı borcu bile sanki ben yapmışım gibi bana ödettirmeye çalışıyordu.

Bir haftadır olduğu gibi öylece bunları düşünüyordum. Ne yapacağımı bile bilmiyordum? Amcamı o günden sonra hiç görmemiştim. Acaba o Adam ona ne yapmıştı?  Bir yandan borçlarından bahsediliyordu. Kim ödeyecekti ki o borçları. Eğer orada çalışmakla kalırsam bütün maaşım borca giderdi. Ve biz nasıl geçinirdik? Üstelik Devlet her ay ev kontrolüne geliyordu.