De slaaf [deel 2]

Hoofdstuk 46

Alexis

Ai, dat 'lieverd' klinkt goed natuurlijk. Maar wordt dat tweede deel van die zin ooit vóór iets positiefs gezegd?
Ik knik nerveus. Zwijgen is voor nu de beste optie.
Vince blijft ernstig kijken, en zegt: "Wil je me vergeven?"
Woorden die ik absoluut niet verwacht had. Mijn lijf reageert al voordat mijn verstand dat doet. Ik knik heftig. Alles om onze verstandhouding weer goed te krijgen. Ik vraag voorzichtig: "Waarom liet je me eigenlijk alleen?"

Hij kijkt me spijtig aan en zegt: "Ik hoorde wat over glijden over een statietrap en een flirt met Reinout."
Ik kijk hem geschokt aan. Die had ik niet aan zien komen. En dan vraag ik me gelijk af waarom niet. De tamtam zal vast goed voor elkaar zijn qua roddelen in zo'n groot kasteel als die van Vince. Ik zeg: "Dat was per ongeluk." Nu is het Vince zijn beurt om me zwijgend aan te kijken, hij trekt één wenkbrauw omhoog en dat ziet er zo sexy uit dat ik heel even alleen terug kan staren. Maar ik verman me, schud mentaal mijn hoofd en verklaar: "Ik had mijn landing niet zo goed uitgekiend en Reinout heeft me toen opgevangen. Meer was het niet, in ieder geval niet voor mij."
Vince lacht schamper en zegt: "Met die laatste zin sla je waarschijnlijk de spijker op de kop. En ik werd jaloers en liet me daardoor leiden. Waarvoor dus mijn excuses."

Ik kijk hem opgelucht aan en zeg: "Het spijt mij ook. Ik had dit moeten bedenken. Maar weet dat jij nooit jaloers hoeft te zijn." Ik houd maar even buiten beschouwing dat hij de weerwolfprins is en ik een random halfwolfje. Dat weet hij wel en ik heb zo'n vermoeden dat hij onze status anders ziet dan ik. Dus daar ga ik geen woorden aan vuilmaken. Ik ben veel te blij dat we dit uitgesproken hebben.

Ik bedenk wat zuur dat dit hele avontuur anders was gelopen als we bij elkaar waren gebleven. Ik was dan waarschijnlijk iets minder mishandeld. Aan de andere kant..., de kans dat ik nu  misschien wel dood geweest zou zijn is natuurlijk ook aanwezig. Ik besluit om het 'wat als' verhaal los te laten. Dat heeft geen zin en voegt niks toe. En het is tijd om het over het belangrijke onderwerp te hebben.

Ik kijk wat opgelaten, want ik weet niet goed hoe ik dit moet brengen. Maar dan zie ik dat Vince afgeleid is.
De nacht is voorbij, het eerste ochtendlicht gloort, en die schemering maakt zelfs al plaats voor goed licht. En hoewel ik weet dat Vince als weerwolf prima kan zien in het donker, heb ik het idee dat hem nu pas opvalt wat ik aan heb. Hij laat zijn ogen over mijn hele gestalte glijden. Ik voel zijn blik branden, overal waar hij kijkt, en ik begin ondanks de pijn, de moeheid en de gehele situatie te gloeien van die intense aandacht.
Zijn ogen blijven rusten op mijn benen, waarvan door mijn outfit heel wat te zien is, en uitdagend poseer ik ze extra voor hem. Mijn beweging laat hem uit zijn onderzoek opschrikken en mijn ogen hebben weer de volle aandacht van de zijne. Hij vermant zich en zegt zacht: "Je bent zwanger, lieverd? Je weet het zeker?"
Kijk, we zijn gelijk op het punt van mijn ongemak terechtgekomen. Want: ik weet het niet zeker. Ik ben nu een maand wolf -vandaar dat de volle maan een aanknopingspunt was voor mij-. Ik weet niet hoe anders mijn lijf zich daardoor gedraagt. En ik ben nog nooit zwanger geweest.
Maar aan de andere kant, ik wéét het gewoon. Diep binnenin mij heeft zich een oergevoel ontwikkeld en mijn intuïtie schreeuwt bevestigende signalen naar mijn brein.
Verder zou ik op het beladen moment van net -het moment waar ik hem uit zijn trance heb weten te halen-, geen onzekerheden hebben kunnen verkondigen. Als dit niet waar zou zijn, was hij nog de slaaf van Isabel geweest en ik dood.
Al die redenen laten me hem onbevreesd in de ogen kijken en hem bevestigend antwoorden: "Ja, ik weet het zeker."
De spanning op het gezicht van Vince verdwijnt als bij toverslag. Zijn ogen beginnen te glinsteren en een brede lach siert zijn sensuele lippen. Hij zegt met een duidelijke brok in zijn keel: "Wij worden ouders."
O ja, dat is natuurlijk de gevolgtrekking hiervan. Gek genoeg heb ik nog geen moment aan die toekomst gedacht, het heden heeft me teveel in zijn greep gehad. Ik kijk wat ademloos terug en lach hem toe. "Wij worden ouders." Bevestig ik dan.

—————

Vince kijkt verstoord op; Sander komt onze kant opgelopen. Sander zegt: "De gevangenen zijn gekleed. Zal ik ze ergens opsluiten met bewaking? Ik denk dat iedereen nu wel wat slaap heeft verdiend. Dan zien we daarna weer verder."
Wat natuurlijk een uitmuntend idee is. Vince laat dit Sander regelen en zegt tegen mij: "Zullen we wat doen aan dat lijk in Isabels kast en vind je het goed als we ons die kamer toe-eigenen?"
Ik heb genoeg gekke dingen meegemaakt in de afgelopen tijd, dus ik vind dit geen probleem. Ik wil vooral slapen, merk ik opeens. Ik zie aan Vince zijn bezorgde gezicht dat ik er waarschijnlijk erg vermoeid uitzie. Hij neemt het heft in handen, vraagt enkele packleden om Isabels kamer klaar te maken voor ons tweetjes en tilt mij daarna op, ondanks mijn zwakke protesten. Ik besef pas echt hoe moe ik ben als ik niet meer meekrijg dat ik in bed word gelegd.