Day 100, Wednesday

36 11 12
                                    

E A R L

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

E A R L

Ngayon ang huling araw na masilayan ko siya. Narito kami ngayon sa Victorion Memorial Park kung saan ay ihahatid siya sa huling hantungan.

She died last Friday.

At dahil wala naman siyang kapamilya, halos pamilya ko ang nag-asikaso at nakilamay kasama ang ilang katrabaho niya.

Pinapatawad ko na siya kahit hindi ko man narinig ang paghingi niya ng tawad.

Sa notebook na ibinigay noong matanda, may nakasulat na "Sorry Earl," at sulat-kamay niya pa. Kasabay ng pagkamatay niya ay ang pagkawala ng notebook.

Siya rin ang huling namatay sa aksidenteng iyon.

Inilagay ko sa kabaong niya ang puting rosas na paborito niya. "Rest in peace, love."

A Y A M I

I woke up with a heavy feeling. I scanned the place. Narito ako sa isang hospital room kung saan makita ang ganda ng sunset.

Then I heard a loud bang through my door, I stand up and walk to it.

When I opened the door, I gasped. It's my own car.

I saw Dave with me tila wala ng buhay.

And there's another car, iyong nabangga namin ni Dave. Hindi ko alam pero para bang kilala ko ang nandoon kaya pumunta ako sa malapitan.

I don't know how but deep inside me, I know I have met them.

I cried hard.

Guilt is killing me.

+ + +

I finished this with a heavy heart, hays. Let us be mindful when making a decision, kung may masaktan ba tayo o wala.

Sana piliin natin palagi ang tama kahit masakit.

Minsan kailangan natin maging selfless para sa kapakanan ng iba dahil kapag naging selfish tayo, marami ang masasaktan at madadamay.

At kailangan rin tayong magpatawad kahit sobrang sakit na, it is for our own peace.

Nawa ay may natutunan kayo rito kahit papaano. Maraming salamat sa reads, votes at comments! Na-appreciate ko po lahat.

Ang inyong lingkod,
MishiXi

When The Sun SetsTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon