Zawgyi
ေယာက်္ားေလးတန္မဲ့ လစဥ္ျဖစ္ေနက်ကိစၥေတြမျဖစ္ေတာ့၍ေပ်ာ္မည္ရွိေသး။
ျကံုေတြ့လာရေသာကိစၥေျကာင့္ ရွင္သန္ခ်င္စိတ္ပင္ေပ်ာက္ဆံုးသြားမတတ္။
ဒီလိုမ်ိုးျဖစ္လာခဲ့ဖို့ဆိုရင္ေပ်ာ္ခဲ့မိမွာမဟုတ္ဘူးေလ။
ဒီလိုမ်ိုးသာ ျဖစ္လာခဲ့မယ္ဆိုရင္။
ဒါေပမယ့္ ေသျခင္းတရားကိုေရြးခ်ယ္ဖို့ရာလည္းအဲ့ေလာက္ထိသတၱိမရွိေသး။
ကိုယ္ဝန္မဟုတ္တာလည္းျဖစ္နိုင္တာပဲ။
အန္ေနရံုေလာက္နဲ့ေတာ့ ကိုယ္ဝန္လို့ေျပာလို့မရဘူးမဟုတ္လား။
ဒါေပမယ့္... ဒါေပမယ့္... ။
ရွုပ္ေထြးလွေသာ အေတြးမ်ားျကား ေရွာင္းက်န့္ကိုယ့္ဆံပင္ကိုယ္သာေဆာင့္ဆြဲမိေတာ့သည္။
"ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ
ဘယ္လိုလုပ္ရေတာ့မလဲ"
"ဘာျဖစ္လို့လဲ သခင္ေလး"
ရုတ္တရက္ေနာက္မွထြက္လာေသာ အသံေျကာင့္ ေရွာင္းက်န့္လန့္သြားျပီး ရင္ဘတ္ကိုဖိကိုင္လိုက္သည္။
"အားရင္"
"သခင္ေလး ေနမေကာင္းဘူးလား"
ေရွာင္းက်န့္ ေခါင္းအသာခါျပလိုက္သည္။
ျဖဴေလ်ာ့ေနေသာ နွုတ္ခမ္းပါးကမသိမသာတုန္ယင္ေနသည္။
"တကယ္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာပဲ
သမားေတာ္ေခၚလိုက္မလား သခင္ေလး"
"မေခၚဘူး"
"ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့ပါ
အဲ့တာဆို"
"ခဏေလး.."
"...."
"တစ္ခုေလာက္ကူညီေပးပါ အားရင္"
"ဟုတ္ကဲ့ သခင္ေလး"
"သမားေတာ္ ေခၚတာမဟုတ္ဘဲရွာေပးပါ
တိတ္တဆိတ္ျပလို့ရမယ့္ သမားေတာ္
နွုတ္လံုမယ့္ သမားေတာ္"
"ရွင္"
ခ်ိုးရင္တစ္ခဏေျကာင္အစြာ ရပ္ေနျပီးမွ အျမန္ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
"ဟုတ္ကဲ့ပါ သခင္ေလး"
ခ်ိုးရင္ထြက္သြားသည္နွင့္ ေရွာင္းက်န့္ ဝမ္ရိေပၚသူ့ကိုေပးထားေသာ ေရြွစမ်ားကိုအျမန္ျပန္ရွာသည္။
အရင္က အသံုးမလိုေသာေျကာင့္ ျပစ္ထားခဲ့ေသာ္လည္း ယခုေတာ့ တကယ္လိုအပ္ခ်ိန္ကိုေရာက္လာခဲ့ျပီ။
