Zawgyi
ျငိမ္သက္ေနေသာကန္ေရျပင္ေပၚ လံုးဝန္ေနေသာလမင္းျကီး၏အရိပ္ကျဖာက်ေနသည္။
ေဆာင္းအကူးကာလျဖစ္ေသာေျကာင့္ နွင္းစက္မ်ားကလည္းတဖြဲဖြဲက်ေနသည္။
ျကာပန္းမ်ားဖူးပြင့္ေနေသာ ေရကန္အလယ္ကအနားယူေဆာင္တြင္ ဝမ္ရိေပၚကတစ္စံုတစ္ရာကိုအာရံုစူးစိုက္ကာလုပ္ေနသည္။
ေအးစက္ေနေသာပတ္ဝန္းက်င္နွင့္ဆန့္က်င္စြာ ဝမ္ရိေပၚ၏နဖူးထက္တြင္ေတာ့ ေခ်ြးစက္တစ္ခ်ို့ကတည္ရွိသည္။
စူးစိုက္ေနေသာမ်က္ဝန္းအစံုကလက္ထဲကခ်ည္ျကိုးေတြဆီမွာ။
အခ်ိန္အနည္းငယ္ထပ္ျပီးအားသြန္ခြန္စိုက္ထိုးျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေလးရက္တိုင္တိုင္ ျကိုးျကိုးစားစားလုပ္ခဲ့ရသည့္ ခ်ည္ျကိုးအနီေရာင္ေတြက ဆြဲျကိုးတစ္ခုျဖစ္လာခဲ့ျပီ။
ရင္ဘတ္ထဲထည့္ထားေသာ ေက်ာက္စိမ္းျပားေသးေသးကို ဝမ္ရိေပၚထိုျကိုးအနီနွင့္ခ်ိတ္ဆြဲလိုက္သည္။
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ျကာကန္အနားသို့ေရာက္လာေသာ ကိုယ္ရံေတာ္ခ်န္းနွင့္ေရွာင္းက်န့္ကိုေတြ့ျပီး ဝမ္ရိေပၚ ထိုအနာသို့ေျပးသြားလိုက္သည္။
"သြားလို့ရျပီခ်န္း"
ကိုယ္ရံေတာ္ခ်န္းက အရိုအေသေပးကာထြက္သြားသည္။
ဝမ္ရိေပၚျပံုးျပီး ေရွာင္းက်န့္လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ကာအနားယူေဆာင္သို့ေခၚလာလိုက္သည္။
"ဒီေလာက္ေအးေနတာကို အျပင္ထြက္လာခိုင္းမိလို့ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္"
ေရွာင္းက်န့္ကိုယ္ေပၚက နွင္းမ်ားကိုအသာခါေပးရင္းဝမ္ရိေပၚကဆိုသည္။
"ရပါတယ္
က်ြန္ေတာ္လည္း လမ္းေလ်ွာက္ထြက္ခ်င္ေနတာ"
ဝမ္ရိေပၚ ေရွာင္းက်န့္၏ေဖာင္းေနေသာေျခာက္လဗိုက္ေလးေပၚလက္တင္လိုက္သည္။
ထို့ေနာက္ ထံုးစံအတိုင္း သေဘာတက်ျပံုးရယ္ေနျပန္သည္။
အရင္က တစ္ခါတစ္ခါျမင္ေတြ့ရဖို့အေရးမလြယ္ကူလွသည့္ ဝမ္ရိေပၚ၏အျပံုးတို့က တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္ေဖာေဖာသီသီကို ေပါလာသည္။
အထူးသျဖင့္ ေရွာင္းက်န့္ဗိုက္ေပၚလက္တင္ထားရသည့္အခ်ိန္မ်ိုးဆို ဝမ္ရိေပၚကမ်က္ရည္ေတြဝဲမတတ္ျပံုးရယ္ေနတတ္သည္။
ဗိုက္ေပၚကလက္ကိုျပန္ရုတ္ျပီး ဝမ္ရိေပၚ ေရွာင္းက်န့္၏လက္ေဖာင္းေဖာင္းေလးကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
