Be For You and Me (Friends Series #2)

Chapter 4

Weeks after I first met the guy ay nandito naman ako sa Katipunan, lined up for the organized rally. Pero kailangan ko rin na umalis mamaya rin because I have a class for the day. Sumama ako kasi I want to pero bawal din akong hindi umattend.

Sa mga ganito hindi ako pumepwesto sa harapan kung hindi ko naman kailangan or hindi ako yung lead. Kaya naman naka-pwesto ako ngayon sa likuran while shouting for something we wanted for them to hear.

People ask me why do I bother myself doing rallies when in fact wala naman daw akong makukuha rito. The answer I always tell them hindi man ako apektado sa nangyayari pero gusto ko rin na ma-bother ang ibang tao hindi rin apektado. Mapaisip manlang sila sa kung anong nangyayari at alam ko sa sarili ko na unti-unti papakinggan din kami.

It is easy for the wealthy to blame the poor for being poor. It is like saying it is self-inflicted to themselves and they are not doing anything to change their situation.

When we fight for their rights we should address the roots of it and then what is the roots of poverty.

Siguro mga 2 oras din akong sumama sa rally pero I really need to attend my class kaya naman. Nag-paalam nalang muna ako sa kakilala ko na aalis na ako.

Bago pa man ako makapasok sa campus ay nang mapansin ko na may sumusunod sa aakin na kotse. Sa inis ko ay tumigal at tiningnan ko ito ng maigi.

Nagulat ako ng binaba nung driver yung window niya.

"Macie right?" Tanong nito saakin. Tiningnan ko muna siya ng mabuti when I realized he is the guy that made a mess on my shirt weeks before.

"Theo, Patrick's friend." Pakilala nito saakin. Nagpatuloy nalang ako sa pag-lalakad. Pero hindi ito nagpatalo. "Ano yang dala mo?" Sinigaw niya pa talaga. Hindi ko nalang siya pinansin at mas binilisan ko pa ang pag-lalakad ko. Luckily sobrang lapit ko na sa gate papasok kaya naman halos tinakbo ko na yung gate.

Nang makapasok na ako sa campus ay madali ko namang pinuntahan ang locker ko to put the placard at kunin yung bag ko para narin makapag-palit ako ng shirt. Wala pang 10 minutes nang makapalit ako ng damit at tahimik akong pumasok sa klase ko para hindi ako mapansin ng prof ko na late ako.

Nang tinanong ko yung classmate ko na kung nag-attendance na ba, sinabi naman niya hindi pa daw at kakapasok lang din naman ng prof namin. Umupo naman ako sa likuran 'cause I do not have a choice kung gusto ko pang mapansin ako ng prof ko kapag umupo pa ako sa harapan.

While listening to my professor ay biglang nag-light up yung phone ko and there is a message from Patrick.

From: Patrick.

I heard nag-kita daw kayo ni Theo.

Nagulat ako dun sa message niya kasi hindi ko naman alam na sasabihin ni Theo na we met kanina. Hindi ko na siya nireplyan kasi wala naman akong pakialam dun sa lalaki na iyon. He was bothering me.

I continued on listening to the lesson of my professor. Sinurprise kami ng prof namin ng surprise quiz pero buti na nga lang ay yung quiz niya ay kung ano lang din naman yung ni-lesson niya then medyo naalala ko pa siya.

After my classes ay nagmamadali akong umuwi sa bahay namin sa Tandang Sora kasi sasamahan ko si Mama sa doctor niya.

When I was on 11th grade, na-stroke si Mama at hindi namin alam kung makakalaban pa si Mama. Halos sa ospital n ako tumira dahil wala namang nag-babantay kay Mama kung hindi ako lang. Si Papa nasa ibang bansa habang sila Ate at Kuya naman may mga trabaho. Sobrang baon din kami sa utang kasi sobrang laki ng bill ni Mama. Hanggang ngayon ay hindi makapag-pahinga si Papa kasi kailangan kumita ng pera pambayad sa utang.

"Your mom is not getting better." Natigil ang mundo ko nang marinig ko ang sinaad nung doktor. "Consult your family with this, confine your mom again here in the hospital and we are going to monitor. That's where we are going to find out our next step." Dagdag nito. Hindi ko na alam kung ano pa ang iisipin ko.

Alam na alam ko na halos ayaw ng umuwi ni Kuya sa bahay kasi ayaw na niya nakikita si Mama. Hirap na hirap na kasi si Mama pero alam ko naman na lumalaban nalang siya para saamin. Ayun kasi ang gusto niya, makita akong grumaduate at makitang ikasal sila Ate.

Hindi ako makapag-isip ng maigi.

"Sige po." Tahimik kong saad rito at inakay si Mama palabas ng office ni Doc. Buti na nga lang at nakakapag-lakad na si Mama ng kahit onti lang. Hindi katulad dati na palagi lang naka-higa si Mama pero this past few months bigla nalang siya ulit humina.

Naghihintay ako ng taxi na dadaan ngayon pero mukhang wala paraan since rush hour narin. Iniwan ko muna si Mama sa lobby para mas safe siya dun. I tried calling Chi to ask sana kung nasaan siya pero sabi niya may class siya ngayon. Yung iba ko rin na friends na malapit sana ay may mga prior schedules na sila.

Bawal pa naman na gabihin kami kasi delikado para kay Mama. Lalo na dun sa mga dumi sa labas. I also tried booking a Grab pero walang driver daw.

"Macie?" Nagulat ako na si Theo ang nasa harapan ko. Pero nasa loob siya ng sasakyan niya. "Macie, anong ginagawa mo dito? Gabi na 'a!" Puna nito saakin.

"I am waiting for a taxi." Saad ko rito at hindi ko nalang tiningnan pa.

Tumawa ito ng mahina. "Macie, walang dadaan na taxi ngayon dito. Also, isnt it dangerous for you to ride a taxi ngayong mag-gagabi na?" Nang makuha ko hindi siya aalis sa harapan ko ay nilapitan ko siya.

"Hindi ako mag-isa, kasama ko Mom ko. Nagpa-check up kasi siya ngayon." Sagot ko rito.

"Then ihatid nalang kita sa bahay niyo." Naka-tingin lang ako sakanya. "Kahit message mo yung mga friends mo na ihahatid kita sa bahay niyo." Na-convince naman niya ako kaya naman bumalik ako sa loob ng ospital para akayin si Mama sa kotse. Inayos ko muna ang face mask nito maski ang shawl nito sa ulo.

Nang makita ako ni Theo ay siya narin mismo ang lumabas para tulungan ako sa pag-pasok kay Mama. Si Mama naman ay nakatingin lang rito pero tahimik lang ito dahil hirap narin kasi si Mama na makasalita. Pero sumenyas siya saakin nung nasa daan na kami kung sino si Theo.

"Ma, si Theo nga po pala. Kaibigan ko po." Pakilala ko

Ngumiti naman si Theo. "Good Evening po Ma'am."

Tumawa naman si Mama... well halos malapit na sa tawa niya dati. Ilang minuto lang ang lumipas ay tulog na ito.

"If you don't mind me asking, bakit ka pala nasa hospital kanin." Usisa ko rito.

Ginawaran naman niya ako ng maliit na ngiti. "Well Miss Macie, may dinaan lang ako dun sa loob ng ospital." Tumango naman ako sakanya.

Buti na nga lang at hindi siya umasisa kung bakit ganun si Mama pero for sure itatanong naman niya yung kala Patrick.

Tahimik namin linadas ang traffic at wala ng nag-salita pa saaming dalawa while Mama continued on her sleeping. Nang maka-uwi kami ay buti nalang nandun na si Kuya at natulungan niya akong dalhin si Mama sa loob.

"Theo, thank you nga pala." Pasalamat ko rito. Ngumiti naman ito saakin.

"Wala yun, nga pala miss Macie kapag kailangan mo ulit ako. Message me." Sabay bigay nito ang isang papel na nag-lalaman ng number niya. After saying that ay humarurot narin ito sa pag-alis.