Buddy [Completed]

8

Zawgyi

ဂ်ဴဝန္းအတြက္ေန႔ရက္တိုင္းကတူညီစြာျဖစ္ေနခဲ့သည္။စာေတြ
ခ်ည္းပဲဖိလုပ္ေနခဲ့လို႔ ဂုဏ္ထူးတန္းကိုလည္းပါလာတာေၾကာင့္ေနာက္ဆံုးႏွစ္စာေမးပြဲမေျဖခင္စပ္ၾကားမွာလည္းပင္ပင္ပန္း
ပန္းကိုေလ့က်င္ေနရေတာ့သည္။

ဒီလိုေတြလုပ္ေနရင္း အရင္ကအေၾကာင္းေတြေမ့ႏိုင္ၿပီလားလို႔ေျပာလာခဲ့ရင္ ေမ့ႏိုင္ပါၿပီလို႔သာျပန္ေျဖရမည္။ဘယ္လို
ပက္သက္မႈမ်ိဳးနည္းနည္းေလးေတာင္မွမ႐ွိခဲ့တဲ့အေျခအေနမွာ သူမအကုန္လံုးကိုလစ္လ်ဴ႐ႈထားႏိုင္ခဲ့သည္။

အခုလို ေဆာ့ဂ်င္တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေပၚလာတိုင္းမွာ​ေတာ့
ေဒါသထြက္စရာအေၾကာင္းေတြျပန္ေတြးမိလို့ ကေမာက္ကမ
ျဖစ္စရာေတြကေတာ့႐ွိလို႔လာသည္။

ဥပမာထပ္ၿပီးဘာမွမေျပာခ်င္လို႔ထားလိုက္ဖို႔လုပ္ရင္ေတာင္
စိတ္မထိန္းႏိုင္ပဲရန္လိုတဲ့စကားေတြသြားေျပာမိတာမ်ိဳးေတြ႐ွိ
လာသည္။

အရင္တုန္းကအခ်ိန္ေတြလိုအရမ္းေခါင္းမာခဲ့လို႔လူႀကီးေတြဘာမွဝင္မေျပာခဲ့ေပမဲ့ အခုလိုအသက္ႀကီးလာၿပီးစိတ္ခံစား
ခ်က္ေတြႏုလာတဲ့လူႀကီးေတြကိုမလြန္ဆန္ခ်င္ေတာ့တာေၾကာင့္အလိုက္သင့္ျပန္ေနေပးရျပန္သည္။

"ဂ်ဴဝန္း႐ွီ~အဲ့ဒါဆို ကိုယ္တို ႔ေနာက္တစ္ပတ္မွျပန္ေတြ႔ၾက
မယ္ေနာ္ annyeong!!"

အေတြးေတြမ်ားေနတဲ့ကိုယ္ေ႐ွ႕မွာလက္ကေလးလာရမ္းျပ
ကာမွ ကိုယ္လည္းသတိရေတာ့သည္။

"အို! ေက်းဇူးပါ ဆန္းေဘးနင္းမ္...လိုက္ပို႔ေပးတာေက်းဇူး
တင္ပါတယ္"

"ေက်းဇူးတင္ရင္ ကိုယ့္ကိုဆန္ေဘးနင္းမ္လို္႔ေခၚတာရပ္ပါေတာ့ဂ်ဴဝန္းရယ္ အရမ္းအသက္ႀကီးသြားသလိုပဲ ေနာ္!"

ကိုယ့္ေ႐ွ႕မွာႏွာေခါင္းေလးရံႈ့ၿပီးေျပာေနတဲ့ပံုစံကိုမျမင္ဖူးတာ
ေၾကာင့္ တအံ့တျသၾကည့္မိသြားသည္။

"ေနာ္လိုို႔?..."

"အဲ...ဘယ္လိုေခၚရမလဲမသိဘူးေလ ဆန္းေဘးနင္းမ္လို႔ေခၚ
တာကအဆင္အေျပဆံုး---"

"ထယ္ေယာင္းအိုပါးလို႔ေခၚ...သိျပီလားကေလးမ??"

ေခါင္းကိုပါတစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ပြတ္သြားရင္းေျပာလိုက္တာမို႔
ကိုယ့္မွာအေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႔ေခါင္းၿငိမ့္မိသည္။