Κεφάλαιο 22

37.3K 2.5K 194
                                    

«Καλημέρα!» φώναξα απίστευτα χαρούμενη.  Το χαμόγελο είχε φτάσει μέχρι τα αυτιά και δεν έλεγε να φύγει. 
Ήταν όλοι τους μαζεμένοι στην καφετέρια και με κοιτούσαν με γουρλωμένα ματιά. Αμέσως τα κεφάλια του Νίκου και του Πέτρου γύρισαν προς το μέρος του Μάρκου. Ένα πονηρό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη τους και άρχισαν να τον χτυπάνε παιχνιδιάρικα.

«Κτήνος είσαι Μάρκο. Τόσο χαρούμενη την έκανες;»  άρχισαν να χαχανίζουν.
Κόκκινισα από πάνω μέχρι κάτω και όπως είναι φυσικό το χαμόγελο έφυγε από τα χείλη μου. 
Ο Μάρκος τους έριξε μια θανατηφόρα ματιά που ήταν αρκετή να τους κάνουν να σταματήσουν και να επιστρέψουν στον καφέ τους. 

«Γουρούνια. Σταμάτηστε να πειράζετε το κορίτσι.» είπε η Βίβιαν στον Νίκο και το Πέτρο. 

Πρέπει να παραδεχτώ ότι η Βίβιαν έχει αρχίσει να δείχνει τον πραγματικό και καλό εαυτό της. Το περίεργο είναι ότι αυτόν το εαυτός της τον συμπαθώ... Κάπως.  Η Βίβιαν με άρπαξε από το χέρι και με τράβηξε λίγο πιο πέρα.

«Έλα για πες τώρα. Ήταν καλός ο Μάρκος;» είπε  και μου τσίμπισε το μπράτσο.

«Είσαι σοβαρή; Δεν έγινε αυτό που νομίζει το πρόστυχο μυαλό σου. Ήταν ένα υπέροχο πρώτο ραντεβού!» είπα ονειροπολώντας τα χτεσινά για εκατοστή φορά.

«Αλήθεια;» είπε η Βίβιαν με ένα ξαφνιασμένο ύφος. «Και δεν τον είχα για τόσο κύριο τον Μάρκο.»

«Ισως επειδή δεν τον γνωρίζεις όπως εγώ...» της απάντησα και γύρισα πίσω στα παιδιά. Προφανώς και δεν θα αποκάλυπτα όλες τις λεπτομέρειες που έγιναν μεταξύ μας, κάνουμε συνεχή πρόοδο και φοβάμαι μην μας ματιάξουν.

Η Βίβιαν με κοίταξε δύσπιστη, κατά βάθος ήξερα ότι ήξερε ότι κάτι θα έγινε μεταξύ εμού και του Μάρκου.  Δεν την κατηγορώ ο Μάρκος όντως έχει την εικόνα του κακού παιδιού αλλά κανείς δεν είναι ότι δείχνει, με προσέχει και με σέβεται όσο κανένας.

«Φεύγω.» είπε ο Μάρκος καθώς σηκωνόταν να φύγει. Γύρισα και τον κοίταξα με γουρλωμένα μάτια, δεν είχαν περάσει ούτε πέντε δεύτερα από τότε που έκατσα δίπλα του. Και το χειρότερο; Δεν είπε ένα Ζωή εμείς τα λέμε μετά ή ένα Ζωή θα σου τηλεφωνήσω. Αλλά όχι σηκώθηκε και έφυγε σαν να μην υπήρχα. Ορίστε, μας μάτιαξαν.

«Μα που πάει...» μουρμούρησα. 

«Τώρα τελευταία έχει αρχίσει να εξαναφανίζεται και δεν μας λέει που πηγαίνει.» επισήμανε ο Νίκος.

Επικίνδυνα Σε Θέλω Όπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα