Η Ζωή, μια νέα κοπέλα, σπουδάζει εδώ και λίγο καιρό σε μια μεγάλη πόλη. Η ζωή της είναι ήρεμη μέχρι τη στιγμή που γνωρίζει τον Μάρκο. Όμορφος, άκρως επικίνδυνος και ο μεγαλύτερος φόβος όλων, κανείς δεν τόλμησε να του αντισταθεί. Κανείς... Εκτός από...
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Περπατούσαμε για κανένα 10 λέπτο από το σπίτι μου, κανείς μας δεν μιλούσε. Εκείνος δεν μιλούσε γιατί ήταν ο γνωστός Μάρκος και εγώ από δίπλα να έχω πάθει τρεις κρίσεις πανικού ταυτόχρονα! Φτάσαμε μπροστά από ένα κτίριο (τόσο καιρό κοντά μου έμενε) που έμοιαζε σαν εγκαταλελειμμένη αποθήκη. Παναγιά μου που ήρθα στη Νάρνια;
30 λεπτά νωρίτερα.
«Δεν μιλάς σοβαρά!» είπα με γουρλωμένα μάτια.
«Εγώ απλά μια πρόταση έκανα αφού λες ότι εξαιτίας μου έχασες τα κλειδιά σου.»
«Αλλή φορά να μην κάνεις τέτοιες προτάσεις!» Ναι. Είχα ψιλοφρικάρει.
«Θα έρθεις ή όχι; Σε ρωτάω για τελευταία φορά.»
«Όχι! Προτιμώ να κάτσω στο παγκάκι περιμένωντας το ξημέρωμα.» του απάντησα πεισματάρικα.
«Όπως θες μικρούλα.» είπε χαλαρά.
Χωρίς να το πολυσκεφτώ πήγα και έκατσα σε ένα παγκάκι που είχε λίγο πιο κάτω από το σπίτι μου. Πέρασε από μπροστά μου και μου έριξε ένα μικρό χαμόγελο. Θεέ μου πόσο όμορφος είναι όταν χαμογελάει... Επ! Ξεφεύγουμε από το θέμα μας.
Χα! Θα του δείξω εγώ ποια είναι η μικρούλα!
«Ψιτ! Ψιτ! Κοπελιά, εσύ στο παγκάκι.»
Γύρισα το κεφάλι μου να δω ποιος με φωνάζει. Ήταν ένας άντρας σε κακή κατάσταση, μεγαλόσωμος θα έλεγα. Αυτό δεν είναι καλό.
"«Σε μένα μιλάτε;» είπα διστακτικά.
«Ναι. Έχεις κανένα πεντάευρο να μου δώσεις;» είπε ξανά ο άγνωστος άντρας.
«Συγγνώμη, αλλά δεν κουβαλάω λεφτά πάνω μου.» είπα πολύ -και το τονίζω αυτό- ευγενικά.
«Δεν πειράζει κοπελιά. Να έρθω δίπλα σου να περάσουμε ωραιά;» ο άντρας πήγε να σηκωθεί.
Πανικόβλητη πετάχτηκα πάνω και ξεκίνησα να τρέχω.
«Μάρκο! Μάρκο περίμενε! Μάρκο!» ούρλιαζα καθώς έτρεχα να τον προλάβω.
