Η Ζωή, μια νέα κοπέλα, σπουδάζει εδώ και λίγο καιρό σε μια μεγάλη πόλη. Η ζωή της είναι ήρεμη μέχρι τη στιγμή που γνωρίζει τον Μάρκο. Όμορφος, άκρως επικίνδυνος και ο μεγαλύτερος φόβος όλων, κανείς δεν τόλμησε να του αντισταθεί. Κανείς... Εκτός από...
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
«Σταμάτα να κλαις.» Μου έλεγε η Βίβιαν όσο με κρατούσε. Ήμασταν στο αεροδρόμιο και σε λίγα λεπτά ο Μάρκος έφευγε για εξωτερικό. Γκόμενο χάνω, δεν μου χάλασε ημιμόνιμο, τι ήθελε να κάνω; Όπως είναι φυσικό ήμουν έτοιμη να γαντζωθώ από πάνω του και να μην τον αφήσω να πάει πουθενά, αλλά πάνω από όλα τον αγαπώ και βάζω την ευτυχία του πάνω από τη δική μου. Ο Νίκος με τον Πέτρο τον αγκάλιαζαν και είμαι σίγουρη ότι και αυτοί αν δεν ήταν σε δημόσιο χώρο θα είχαν βάλει τα κλάματα. Αφού τον χαιρέτησε και η Βίβιαν, ήρθε η σειρά μου.
«Λοιπόν...» είπα αμήχανα.
«Θα με περιμένεις όσο καιρό θα λείπω;» είπε απότομα ο Μάρκος. Αμέσως τον αγκάλιασα σφικτά.
«Μπορώ να σε περιμένω για πάντα. Δεν έχεις ιδέα πόσο θα μου λείψεις.» Προσπαθούσα να κρατήσω τα δάκρυα μου.
«Και μην μάθω ότι τραβιέσαι με κανέναν λιγδιάρη θα έρθω να τον κάψω. Ζωντανό.» Ναι. Εγώ τον πιστεύω. Θα το κάνει σίγουρα.
Τον τράβηξα από την μπλούζα και τον φίλησα.
«Χαζέ. Πότε θα καταλάβεις ότι μόνο εσένα αγαπάω;» Του χαμογέλασα και τον κοίταζα στα μάτια.
Μου χαμογέλασε και εκείνος και κοιτιόμασταν έτσι για κανένα πεντάλεπτο.
«Παρακαλούμε, οι επιβάτες της πτήσης 286 να κατευθυνθούν στη πύλη 2.»
'«Μην φύγεις.» Τον κρατούσα από το χέρι και τον κοιτούσα με ένα παραπονιάρικο βλέμμα.
Δεν μου απάντησε, μόνο με φίλησε απαλά στο μέτωπο και έφυγε χωρίς να κοιτάξει πίσω.
«Θα σε περιμένω.» μονολόγησα όταν εξαφανίστηκε μέσα στο πλήθος.
Ο Μάρκος από εκείνη την μέρα δεν επικοινώνησε ποτέ μαζί μου, εξαφανίστηκε. Λίγο αργότερα έμαθα ότι παντρεύτηκε ένα πλούσιο μοντέλο και μετακόμισε στη Χαβάη. Εγώ από τη στεναχώρια μου, έγινα καλόγρια. Τέλος.
Πλάκα κάνω.
3 χρόνια αργότερα.
«Ένα καφέ μέτριο με γάλα.» είπα ευγενικά στον υπάλληλο πίσω από τον πάγκο της καφετέριας. «Α! Βάλτε μου και ένα από αυτά τα κρουασάν.» Είχα κάτσει μίση ώρα να χαζεύω τη βιτρίνα με τα λαχταριστά τους γλυκά.
