The End

4.5K 127 16
                                    

The End

"Huwag niyong lapitan iyan. Sige kayo baka magaya kayo sa mga magulang niyan. Pinatay niya ang sariling magulang niya. He's a monster! Hindi siya dapat naririto. Baka patayin niya din tayo!"puno ng pagkadisgusto ang mga mata nilang nakatingin saakin habang pinagbababato nila ako.

I couldn't defend myself even though I can. I don't understand why are they blaming me for the things I didn't do. I didn't killed my parents. I love them. They are my family. Why would I do that?

I was smiling while crying. I was staying here for 1 month and my brother didn't even visited me here not even once. He frame me up and then abandoned me after. Is that what a good brother would do for his sibling?

I don't understand. 

My parents are gone. And I will not see them forever. Habang ang kuya ko ay hindi ko alam kung nasaan.

Palagi akong naghihintay na kunin ako ng kapatid ko dito. I don't want to be here. The kids here are all bullies. They don't want me to be here. But he never came.

I was sixteen when I escaped from the DWSD's care. Umuwi ako sa bahay at tanging mga katulong lang ang nadatnan ko doon. And then my family's lawyer talked to me. Tatlong taon na palang hindi nagpapakita at umuuwi sa mansion ang kapatid ko pagkatapos nitong ibenta ang mga mamahaling gamit sa mansion. At nalaman ko din na saakin ipinamana ang lahat ng ari-arian ng mga Au.

And my parents are smart. Hindi ko na kailangang hintayin na maging legal age ako para makuha ko ang mana ko. Dahil kapag namatay na ang magulang ko awtomatikong saakin mapupunta ang lahat-lahat. Kaya naman ang mga taong nakakakilala sa mga Au ay madaling nakumbinsi na ako talaga ang pumatay sa magulang ko.

It was hard to ignore and accept their scrutinizing eyes staring at me. Hinuhusgahan ako gayong wala naman silang alam sa totoong nangyari. I was also a victim here. At ang totoong may sala ay nasa labas at hindi pa nahuhuli. Hanggang sa nasanay na ako. Nasanay na akong palaging nakangiti kahit wala namang nakakatuwa. I don't want to be alone. I don't want to be sad anymore.

"Yasha...Yasha Rodriguez." she smiled shyly.

Pagkatapos kong iligtas ang babae ay hindi na siya nawala sa isipan ko. There's something inside me that urge me to see her. Kinukumpleto niya ang araw ko. I always follow her. Secretly.

I told my fucking self that I was okay being alone that I don't need someone else to fill the emptiness I'm feeling.

But fuck! Fuck my heart and fuck her beautiful smile.

Just her yes at parang nawawala na ako sa katinuan. I couldn't believe myself. How could this one single girl could make me feel emotions.

"I love you, Devon." with her innocent and sincere eyes staring at me I couldn't help but to own her. She is mine. Mine.

I owned her. I claimed her. Pero kahit na ganoon nagawa niya pa din akong iwan. She broke up with me and left me. Matagal-tagal na din noong huli akong umiyak. And now, while looking at the girl I love running away from me, my heart bleed. I was laughing while crying. Fuck! I wanted this to stop! Fuck! The tears won't stop! Fuck! Fuck!

"Wala pa ding lead kung nasaan ang kapatid mo. Pero may taong magdadala saatin sakanya. Ipinapamanman ko na sila." Fox informed me.

Nang makabalik ako sa mansion and found out my brother is missing for three years agad ko siyang pinahanap.

For years I've been searching for him. I wanted to ask him why. Why did he killed our parents? We were once a happy family.

"Do you still love her, Devon?" Olivia asked, gritting her teeth.

Taste of YouWhere stories live. Discover now