Çocukmuşum, asla da büyümeyecekmişim; evet ikiniz de yüzüme vurduğunuz için artık ben de ne bok olduğumu biliyordum. İstemediğim olduğunda bencil davranıyormuşum; hep aynı muhabbet... Oysa ne kadar özür dilemişti bunları bana önceki söyleyişinde. Be...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•Darci - These Night•
Sabah kahvaltısını yaptığımız masadaki nüfusumuza bakılırsa Cihan'ın sorunu Tanem'in kendi evinde kalmasına neden olacak bir tartışmaydı.
Hepimiz sessizdik. Amcam çok kısa Cihan ile konuşmuş, katılacağımız davette bir sorun çıkmaması için özellikle uyarmıştı.
Burcu abla sessizdi ama yüzünde yaramaz bir gülümsemeyle yemeğini yerken, masanın altında ayaklarını salladığına emin olduğum bir çocuk kadar masum görünüyordu. Bana bakmış ve iki kaşınıda kaldırıp indirerek gülmüştü.
Meraklı!
Beni Okan'a gönderirken ne konuştuğumuzu gerçekten de merak ediyor olmalıydı, oysa ben öylesine konuştuğunu düşünmüştüm.
Ne konuştuğumuzu ona anlatmamı istediği an ölü taklidi yapıp üzerime toprak atılmasını bekleyecektim.
Konuşmadık Burcu. Konuştuk ama teknik olarak ilk akla gelen şekliyle değil.
Cihan evde burnundan soluyarak sürekli dedemle konuşuyordu. Telefon kapanıyor, bir kez daha aranıyor ve bir kez daha sağa sola fırlatılarak küfürler ediliyordu.
Keşke biri gidip Tanem'i alıp gelseydi de dinseydi şu siniri.
"Okan nerde lan!"
Kulaklarım anında dikildiğinde Burcu ablayla göz göze geldik. Mutfaktaydık ve ben amcama kahve yapmış, onlar muhabbet ederken kendime de bir bardak alıp odama kaçmak üzereydim.
Burcu abla kaşıyla amcamı işaret ederek, "Bebeğim..." dedi. "Valizini hazırla istersen." Dediğinde hemen başımı salladım ve kahvemin içine avucumda eriyen buzları atarak mutfaktan çıktım.
Cihan, hemen önümde telefonla konuşarak yukarı çıkarken aceleyle onu takip ettim bir şeyler duyabilmek için. Okan'ı sorduğuna göre belki onun da bizimle gelmesini isteyecekti.
"Aynen abi aynen. Karnında bir delikle çok işime yararsın!"
Aynen Asmin aynen(!)
Kaşlarımı çatarak merdivende görünen ayaklarına baktım öfkeyle. Onunla neden bu kadar ters konuşuyordu? Ölümden döndüğü yarası hakkında alay edilecek bir durum göremiyordum ben!
"Hayır gerek yok." Deyip karşı tarafı dinleyerek odasına girdiğinde çarptığı kapı daha fazla dinlememi engellediği için odama girip kahvemi masamın üzerine bıraktım ve şarja taktığım telefonumu kontrol ettim hemen.
Bir bildirim yoktu. İç çekerek Poyraz'ı aradım bir ihtimal Okan'a ulaşabilmek için.
Poyraz telefonu üçüncü çaldırışımda direkt, "Müsait değilim," diye açtığında gözlerimi devirdim şansıma saydırarak.
