Çocukmuşum, asla da büyümeyecekmişim; evet ikiniz de yüzüme vurduğunuz için artık ben de ne bok olduğumu biliyordum. İstemediğim olduğunda bencil davranıyormuşum; hep aynı muhabbet... Oysa ne kadar özür dilemişti bunları bana önceki söyleyişinde. Be...
••• LÜTFEN BURAYI OKUMADAN GEÇME. Kısa olacak söz veriyorum. Uzun zaman sonra yine birlikteyiz. Bölüm de tıpkı bizim verdiğimiz aylar gibi hızlı geçiyor. Önemli ayrıntılar dışında bu bölümde zamanı hızlı atladım. Hepiniz Asmin'in Onur'u nasıl kabul ettiğini merak ediyordunuz. Daha iyi anlayabilmeniz için Asmin'in iç dünyasına ve psikolojisine ağırlık verdim. Umarım aklınızda bir soru işareti bırakmaz.
Ve hepinizi çok özlediğimi dile getirmek istiyorum. İyi ki buradasınız. Kendinize çok iyi bakın. Yarın size güzellikleriyle gelsin. Görüşürüz❤️
•••
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Solunun kasvetinden kendimi kurtarır kurtarmaz oturmak için basamaklara zor yetiştirdi beni. Onur o kadar ağır bir laf vurmuştu ki sırtıma, herbir anlam tonlarcaydı ve ben o kadar güçlü değildim artık.
'Beni sen kurtardın. Senin sayende buradayım, senin sayende yaşamam anlam kazandı,"diye devam etmişti minnetini sunmaya. Bunun bana sorumluluk yüklemesini beklemiyordum.
Onur beni bulmuştu ve onun bugün burada olmasını ben sağlamıştım. Belki ona olan tutumum, korkularını yenmesini sağlamıştı belki de eski yaşanmışlarımız çekiyordu bizi birbirimize.
Ona acıyordum. Hissettiğim şey üzüntüden daha fazlaydı, ona baktıkça içimde büyüyen acıydı bu. İçim eziliyordu. Kendimi düşünüyordum, kendimi onun yerine koyuyordum. Ailesinin ölümünü görmemişti ama bu onu şanslı yapmaya yetmiyordu ki. Daha elinden tutanın kim olduğunu bilmeden bir hiçliğin içine düşmüştü. Her kapı ardında, her adım sesinde akibetlerini bile bilmediği ailesini beklediğine o kadar emindim ki... o çaresizliği yaşamıştım ben de ama en azından Cihan açıyordu benim kapımı. Ailemin öldüğünü gözlerimle gördüğüm için geri gelmelerini beklememiştim bir zaman sonra.
Kollarımı bedenime sararken başımı duvara yasladım. Her şey bir anda öyle çok tepetaklak olmuştu ki, kontrolü nerede kaçırdığımı neyi yanlış yaptığımı hatırlayamıyordum. Bulamıyordum, kafam çok karışıktı, aklım doluydu, duygularım birbirine girmiş haldeydi.
Özellikle yapmıyordum ama içimde biriken öfkeyi ancak böyle dışarı ayabilirken sonrasını düşünecek kadar olgun davranmıyordum.
"O haklı. Ben olsam aynı soruları sorardım." dediğinde Cihan sanki onları dinlediğimi biliyormuş gibi alçak sesle konuştu.
"Aylin'i çok seviyordu." O benim kız kardeşimdi. Küçük dünyamda bana sunulmuş en büyük oyuncak bebeğim gibiydi. Onsuz bir zaman hatırlamıyordum ki. Öyle düzinelerce de değildi anılarım ama yüzünü sadece gördüğümde hatırlayabilmek kırıyordu kalbimi.
