Çocukmuşum, asla da büyümeyecekmişim; evet ikiniz de yüzüme vurduğunuz için artık ben de ne bok olduğumu biliyordum. İstemediğim olduğunda bencil davranıyormuşum; hep aynı muhabbet... Oysa ne kadar özür dilemişti bunları bana önceki söyleyişinde. Be...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•●•
"Cihan'ın bilmesini istiyor musun?"
Belki de beni Okan'ın sarhoşluğundan çıkarabilecek tek konu buydu.
Odamın halısı üzerinde ben sırtım yatağıma yaslı o ise hemen arkasında duran koltuğuma sırtını yaslamıştı.
Neden yere oturduğumuzu veya ışığımı görüp odama gelmemeleri için sadece banyomun aydınlığına sığınmak gibi mantıklı davranabilirken, neden kapımı bile kilitlemediğimi bilmiyordum.
Olduğum yerde o kadar memnun hissediyordum ki kendimi...
Okan'ın yere bastığı dizinin üzerine koyduğu kolu bana uzanmış, kendime çektiğim bacaklarımın üstünde birleştirdiğim koluma parmak uçlarıyla dokunuyordu. Dizi sol yanımdan uzanıyor aynı anda hem uzağımda hem de çok yakın olması beni onun tarafından köşeye sıkışmış hissettiriyordu.
Cihan'ın hissettirdiği güven değildi bu ve ben ne olduğunu keşfetmek için bu kadar istekliyken bunu gerçekten Cihan'a söyleyip daha ben bile ne yaşayacağımı bilmeden elimden alınabileceği ihtimalini istiyor muydum?
"Sen istiyor musun?" Diye sordum biraz kendime ve düşüncelerime zaman kazandırmak için.
Ama istemiyordum.
"Cihan'dan bir şey saklamam." Derken o kadar emin hafifçe kalkan kaşlarındaki mimik o kadar doğruydu ki, aynı fikirde olmayışımız beni hem endişelendiriyor hem de bunu saklamak istemediği için mutlu ediyordu.
Cihan'a söylemek istemesi beni ne kadar ciddiye aldığının bir göstergesi kabul edilemez miydi?
Okan odamın karanlık bir köşesine dalan gözlerimin ilgisini çekmek için işaret parmağını kolumun iç yüzünden kaydırarak elimi buldu.
"Ona hiç yalan söylemedim Asmin. Söylemem de." Derken onu anladığımı belirtmek için başımı sallarken avucumun içini okşayan parmaklarını sıktım. Aralarındaki ilişkiyi biliyordum. Okan'ın adanmışlığı benim alay ettiğim itaatinden fazlaydı. Yaşlarının yakın olması, Cihan'ın gitmek zorunda olduğu dönemlerin hepsinde yanında Okan'ın oluşu, çocuklukları bile. Okan her zaman Cihan'ın yanında olmuştu.
"Ama konu sensin," dedi zaman anında başımı kaldırıp yüzüne bakarken sıcak bir kapının açılmasını bekleyen sokak köpeği kadar umutlu hissediyordum kendimi.
"Bunu ilk isteyen sendin, bunun için en çok uğraşan da sendin. Söylemek istemezsen kimse bilmeyecek."
O böyle olsun istemiyordu.
Dudaklarımı birbirine bastırarak yüzüne bakarken bir omzumu kaldırarak baktım yüzüne. Bir orta yol bulmayı elbette isterdim ama Okan'la hayalini kurduğun her şeyi yaşamadan kaybetmeyi göze alamıyordum.
