~SKY~ Chanmin

:13

Bankımda dizlerimi kendime çekmiş başımı ellerim arasına almış yağmur altında ıslanmayı umursamayarak ağlıyordum. Ağlıyordum sonunda. Sonunda benimde rahatlıkla ağlama zamanım gelmişti. Ağlamak her şeyi düzeltir derdi Jisung bana. Evet öyleymiş ağlamak her şeyi düzeltiyor fakat annemin kardeşlerimi de alıp beni terk etmesini düzeltemiyordu. Annem benden kardeşlerimi değil sanki kalbimin bir yarısını çalmış gibiydi.

Benim hayatım onlar üzerine kuruluydu ve şuan hayatım dağılmış haldeydi. Tek mutluluk sebeplerimdi. Sadece kardeşlerim değil. Mutluluğum, sevgim, yaşama sevincim hepsi gitmişti

Notu elime aldığımda şoklar içindeydim. Annem kardeşlerimi almış işi için Amerika'ya gitmiş. Lisem bitince benimde gelmemi yazmıştı. Bunu yapamazdım yaşadığım her şeyi bir kenara atıp Amerika ya hiç bir şey yaşanmamış gibi gidemezdim. Jisung, Chan, Jeongin ben onları bir çırpıda unutup Amerika'ya gidemezdim. Hem burada yeni bir mutluluk bile kazanmıştım. Bir tarafta anılarım bir tarafta kardeşlerim vardı ve ben seçim yapmak zorundaydım. Seçmek istemiyordum çünkü birini bırakırsam hayatım yarım kalacak hayatım gibi kalbimin bir kenarı da yarım kalacaktı. 

Ne yapacağımı bilememiş her zamanki gibi bankıma oturmuş yağmurdan sonra ölesiye hasta olacağımı bile umursamadan bankta ağlıyordum.

Şuan yanımda en azından sevdiğim bir insanın olması iyi gelebilirdi. Çünkü burada aşırı yalnız hissediyordum. Yoldan geçenler beni görmüyorlardı bile. Sadece yağmurdan kaçmaya çalışıyorlardı. Sanki Dünyada yapayalnızdım. Hiç kimsem yoktu. Her şeyim gitmişti. Hayatım ellerimden kayıp gitmişti. Ve beni yapayalnız bırakmıştı.