-Dobrze się bawisz?-spytałaś, gdy ręce Hyunjina nadal tykały twój tyłek.-Czy jestem instrumentem?
-Niezupełnie.-uśmiechnął się.-ale muszę powiedzieć, że twój tyłek robi za całkiem niezłą perkusję, bo kiedy próbuje wymyślić piosenkę, być może będę musiał zabrać cię ze sobą do studia.
Przewróciłaś oczami.
-Nie wiedzę w tym niczego satysfakcjonującego, wszyscy go mamy. Jednak, kiedy zawsze jesteś przymnie, to tak, jakbyś miał obsesję.
-Może trochę.-przyznał.-Nic na to nie poradzę, twoja pupa jest po prostu...wow. Masz niezłą pupę.-stwierdził, patrząc się na ciebie.
Zaczęłaś śmiać się bardziej, kiedy zauważyłaś, jak chłopak zaczął się denerwować.
-Teraz się nie wstydź!
-Przestań na mnie tak patrzeć!-zawołał.-Po prostu pozwól mi wrócić do tworzenia muzyki na twojej pupie. Nie ma w tym nic złego. Po prostu się odpręż i zamknij oczy.
-Sprawiasz wrażenie, że brzmi to tak łatwo.
-To prawda. Obiecuję, że już cię nie będę denerwować.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
SEUNGMIN
-Seungmin, przestań.-westchnęłaś, czując ciągłe dźganie jego palca w twój pośladek, kiedy próbowałaś skupić się na książce, którą czytałaś.
-Co mogę zrobić, aby zwrócić twoją uwagę?-krzyknął, dąsając się.-Leże tu cierpliwie od wieków, a teraz chcę się tylko poprzytulać.
Przewróciłaś oczami, zamykając książkę.
-Leżałeś na moim tyłku przez ostatnią godzinę, dźgając mnie po nim, czego więcej ode mnie chcesz?
-Nie pogardziłbym buziakiem.-zarumienił się, zakrywając policzki dłońmi.-Jestem twoim chłopakiem, więc myślę, że zasługuję na większość twojej uwagi.
-Jak mam cię pocałować, jak dalej na nim leżysz?-spojrzałaś do tyłu.
-Masz rację.-zaśmiał się.-Ale tak wygodnie jak twoja pupa mogłoby być, gdybym trzymał cię w swoich ramionach.
