Hyunjin wszedł do swojej sypialni i zastał cię płaczącą na brzegu łóżka.
-Kochanie?!-krzyknął, klękając przed tobą.
Potrząsnęłaś głową, twoje stopy stukały o podłogę.
-Nie mogę oddychać.-zawołałaś, a Hyunjin spojrzał na ciebie szeroko otwartymi oczami. Wiedział o twoim niepokoju, ale nigdy wcześniej nie miał z tobą do czynienia podczas ataku.
-Wszystko będzie dobrze. Wiem, że czujesz się tak, jakbyś nie mogła oddychać, ale możesz to zrobić, tylko powolutku..
Wpatrywałaś się w niego, ponieważ widziałaś, jak bardzo się martwił. Nie wiedziałaś, dokąd pójść, bo kiedy wychodziłaś z domu do pracy, nie mogłaś tego zrobić, więc przyszłaś do dormu.
-N-nie m-mogłam pójść...do pracy.-powiedziałaś, a on skinął głową.
-Już dobrze, kochanie...oddychaj dla mnie, dobrze? Spróbuj spokojnie..
Przytaknęłaś, próbując go naśladować, gdy brał głębokie, uspokajające oddechy i próbował cię przez to wszystko przeprowadzić.
-Naśladuj mnie..-szeptał do ciebie, a ty opierałaś się o niego, próbując zmusić płuca do działania, ale wydawało się, że nic z tego nie wychodzi. Każdy oddech był poszarpany i trudny do wykonania, a w głowie zaczynało ci się kręcić. Wiedziałaś, że zaraz zemdlejesz, co z kolei sprawiło, że wpadłaś w jeszcze większą panikę.
-Pieprzyć to.-powiedział, po czym gwałtownie cię pocałował i tak po prostu wszystko się skończyło.
Niepokojący i dokuczliwy głos w twojej głowie został zmuszony do skupienia się na fakcie, że Hyunjin całował cię i mocno trzymał.
-Dziękuję..-mruknęłaś, gdy się odsunął. Pocałunek wystarczył, aby przerwać natłok myśli.
-Widziałem to w telewizji.-zaśmiał się, trzymając twoją twarz w swoich dłoniach i wycierając policzki, gdy lekko płakałaś.
-Założę się, że wyglądam okropnie.-mruknęłaś cicho, a on potrząsnął głową,
-Nigdy, dla mnie zawsze będziesz wyglądać pięknie.-powiedział ci przed złożeniem czułego pocałunku na twoich usta.
Oboje leżeliście przez chwilę, gdy doszliście do siebie po twoim ataku.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
