မြတင့်

(၉)

လြန္းေမာင္သည္ အခန္းထဲတြင္ စာထိုင္ဖတ္ေနေသာ္လည္း သူ႕စိတ္တို႔သည္ မရိုးမယြျဖစ္လြန္းလွသည္။ လြန္းေမာင္သည္ ဤ၃ရက္လုံးလုံး သူ႕အခန္းမွတစ္ဆင့္ ျမတင့္တို႔ၿခံဘက္သို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနခဲ့သည္။

ၿခံေရွ႕က "ပန္းမခူးရ"ဟူသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ေလးဟာလည္း နဂိုအတိုင္း၊ ၿခံထဲက ႏွင္းဆီနီနီေတြမွာလည္း  ေဝေဝဆာဆာဖူးပြင့္ေနဆဲ၊ ျမတ္သိန္းဟူသည့္ၿခံေစာင့္ေကာင္ေလးဟာလည္း မနက္တစ္ခါ၊ ညေနတစ္ခါ ပန္းပင္မ်ားကို ေရေလာင္းေနၿမဲ၊ တစ္ခုပဲ လစ္ဟာေနခဲ့သည္။

ယင္းမွာ ပန္းကေလးမ်ားကို ျပဳစုေပးေနမည့္ ျမတင့္၊ ရံဖန္ရံခါ ပန္းကေလးမ်ားကို နမ္းရွိုက္ေနတတ္သည့္ ျမတင့္၊ လြန္းေမာင္၏ လစ္ဟာေနေသာ စိတ္ ကြက္လပ္ကို ျဖည့္ေပးမည့္ ျမတင့္သာ ျဖစ္ေနေခ်၏။

လိုေနသည့္ ျမင္ခ်င္ေနသည့္ ေတြ႕ခ်င္ေနသည့္သူမွာ နီနီရဲရဲ ျမတင့္သာ ျဖစ္ပါ၏။

လြန္းေမာင္သည္ ျမတင့္ကို ျမင္ခ်င္လွၿပီျဖစ္၏။ လြန္းေမာင္ ျမတင့္ႏွင့္ေတြ႕ဆုံဖို႔အထိ မေမွ်ာ္လင့္ပါေခ်။ အေဝးမွ ျမင္ခြင့္ရ႐ုံေလးနဲ႕တင္ ေက်နပ္ပါသည္။ သို႔ပါေသာ္ျငား ျမတင့္မွာ ၿခံေရွ႕ကိုပင္ မထြက္ခဲ့ပါေခ်။

ထို႔အျပင္ လြန္းေမာင္သည္ ျမတင့္အား မည္သို႔မွ် နားမလည္ေပးနိုင္ပါေခ်။ ျမတင့္သည္ ႐ုတ္တရက္ႀကီး သူ႕ကို ပစ္ခါသြားခဲ့ျခင္းမွာ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ လြန္းေမာင္မွာ ျမတင့္အား နားလည္ေပးလိုက္ပါရန္ ဉာဏ္ရည္မျမင့္မားခဲ့ပါေခ်။

"ကိုကို ထားေမ ဝင္လာမယ္ေနာ္"

မထားေမက တံခါးအျပင္မွာ ေအာ္ေျပာ၏။

"ဝင္ခဲ့ေလ ထားေမ"

မထားေမသည္ အခန္းထဲရွိကုလားထိုင္တစ္လုံးေပၚတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။

"ကိုကို အခုရက္ပိုင္း တမွိုင္မွိုင္ျဖစ္ေနတာ ထားေမ သတိထားမိတယ္ ဘာမ်ားျဖစ္ေနတာလဲ"

လြန္းေမာင္က ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို ခ်လိဳက္ၿပီး ကုတင္ေပၚ တက္ထိုင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သက္ျပင္းခ်လိဳက္ေလသည္။