PSİKOZLAR 2

2.Bölüm ●SÜRPRİZ●

Alesya'dan...

Keşke sorsaydım ama yapamadım işte. Olmadı. Bu konuya girmek için henüz cesaretimi toplayamamıştım. Nasıl soracaktım ki? Nasıl bununla yüzleşecektim? Bunu bize yaşatan kişinin çok tanıdık biri olmasından korkuyordum. Bana çarpan kişi Araf'tı ama Araf'ın arkasında kim vardı? O kadar çok merak ediyordum ki bunun arkasındaki gerçeği fakat henüz bunu Araf'a soracak cesareti kendimde bulamamıştım. Dün Berkan ve diğerleri ile karşı karşıya geldiğimizde yaşadıklarımız aklıma gelmişti ve sormak o an aklımdan uçmuştu. Bir daha ki sefere mutlaka soracaktım. Bu konunun ayrıntısını bilmeliydim. Bu işin arkasında kim olabilirdi ki? Düşündükçe birine ya da bir yere varamıyordum.

Bir anda gelen esnemeyle tüm düşüncelerim uçup gitmişti.

"Hoahh!"

"Yavaş açsana ağzını kızım. Yemin ediyorum midene kadar gördüm Alesya." ve yine bir kardeş terörüne uğramıştım. Kahvaltı sofrasında ağzımı kapatmayı unutarak esnediğim için çok değerli kardeşim Görkem yine bana laf sokmaktan kaçınmamıştı. "İstersen bağırsaklarıma kadar da göstereyim Görkem?" dedim. Görkem yüzünü iğrendiğini belirterek buruştururken "Ben almayayım sağ ol canım." dedi ve kahvaltısına döndü. Derin bir nefes verip ben de önümdeki bana gülümseyerek bakan salatalıklarıma döndüm. Kendime uyguladığım kısa süreli rehabilitasyonuma son vermiştim.

Uzun zamandır anksiyete haplarıma bağlı yaşıyordum. Onlar olmasaydı kendimi toparlayamazdım. Zor zamanlar geçiriyordum ve her ne kadar kızlar yanımda olsalar da bu yetmiyordu. Çünkü geceleri yatağa başımı koyduğumda sadece düşüncelerimle başbaşa kalıyordum. İyileşmek için kızlarla da haftanın başına kadar pek görüşmemiştim. En azından kendime gelmek, kafamı toplamak ve daha da mantıklı düşünebilmek açısından iyi gelmişti. Eminim onlar da benim gibi düşünüyorlardı.

Uzay'la karşılaştığım zaman biraz daha iyi olmuştum. Yeni birilerini görmek ve tanımak sanırım değişiklik yaratmıştı. Her sabah ormana veya deniz kenarına bisiklet sürmeye gitmiştim. Kafamı toplamak için ne kadar temiz yol varsa hepsini denemiştim. Açıkcası iyi de gelmişti. Şuan eskisine göre iyiydim. Kahvaltım bittiği zaman "Ben çıkıyorum ey ahali! Okuldan sonra kızlarla olurum Anasu." dedim masum masum ona bakarak. Annem ters ters bana bakarak "Alesya, bu aralar çok fazla dışarıdasın. Neler oluyor? Kızları tanıyorum, ailelerini de biliyorum ama etraf tekin değil. Ev çevrelerinde olacaksanız tamam ama daha uzak yerler için bir süreliğine hayır." dedi ciddiyetle.

Ona da hak veriyordum. Benim için endişeleniyordu ve bu sıralar kötü olduğumu da anlamıştı. Odamdan dışarısı için çıkmadığım sürece odada kalıyordum. Bu onu daha da telaşlandırıyordu ve başıma bir şey geleceğinden korkuyordu. "Haklısın anneciğim. Özür dilerim seni endişelendirdiğim için. Ev çevresinde oluruz." dedim ve yanağından öptüm. "Hadi bakalım, selam söyle kızlarıma da." dedi gülerek. Koltuğa fırlattığım çantamı kaparak direkt evden çıkmıştım. Yolda yürürken gökyüzüne bakarak düşünmeye başlamıştım. Çağan nasıldı? Onunla da bir süredir konuşmuyordum. Evet, olanlardan sonra son yakınlaşmalarımız da yalan olmuştu. Sanki birbirimize yabancı gibiydik. Onu özlüyordum. Hem de her saniye ama bana az şey yaşatmamıştı. İçten içe ona da kızgındım. Her ne kadar depo olayında suçsuz olsa da bu yaşananları engelleyecek hiç bir şey yapmamıştı.

Acaba beni gerçekten sevmiyor muydu?

Bu soruyu bu aralar kendime çok soruyordum. Kendi duygularımdan artık emindim ama Çağan'dan bihaberdim. Bana karşı içinde tuttuğu her şeyi en ufak ayrıntısına kadar bilmek istiyordum ama Çağan her ne kadar eğlenceli, sempatik, tatlı birisi olsa da duygularını içinde yaşayan biriydi. Benden önce bir kıza aşık olmuş muydu acaba ya da sevmiş miydi? Bilmiyorum ama bunları onun ağzından duymak istiyordum. Gönül isterdi ki ilk aşkı olmak ama bunun için geç mi değil mi bilmiyordum. Küçüklüğünde beni gördükten sonra kendini hiç bir kıza adamadığını söylemişti. Baktığında bu çok tuhaf geliyordu. Bunca yıl beni sevip hiç karşıma çıkmaya cesaret edememiş miydi?