PSİKOZLAR 2

14.Bölüm ~GEÇMİŞ~

Alesya'dan....

Ortada yanan alev gözlerimin bulanıklığından çok belli olmuyordu ama ateşe baktığımda düşündüğüm tek şey geçmişte yaşadığım o tüm kötü anılarımın bir film şeridi gibi gözümün önünden geçtiğiydi. "Ben... yani aslında nasıl söze girmeliyim bilmiyorum." dedim derince bir nefes verirken. Kumsal "Nereden başlamak istersen oradan başla güzelim." dedi omzumu sıvazlarken. "Aslında her şey ben daha ilkokula giderken başladı. Ben ne yaşadığımı büyüdüğümde anladım. 2. Sınıfa gidiyordum ve nereden bakarsanız bakın, hayatın en güzel zamanlarıydı benim için." Gerçekten de öyleydi ailemin asıl yüzünü bilmediğim ve o iğrenç olayı yaşamadığım zamandı. "Çok sevdiğim bir abim vardı. 8. sınıfa gidiyordu, ben ise daha 2. sınıftım. Okulumda ortaokul binası da vardı. Bana hep sahip çıkıyordu, koruyordu, dostum gibiydi." Yutkundum çünkü bu kısmı anlatmak o kadar zor geliyordu ki bana... "Bir gün, sınıfta oturuyordum, herkes beden dersi için dışarıya çıkmıştı. Onlarında dersi boştu, beden olduğunu bildiği için sınıfıma geldi. Sonra tahtanın önünde de öğretmenin sandalyesi vardı. O da gidip oraya oturdu." nefes alışlarım hızlanmıştı ve konuşmakta zorluk çekiyordum. Asu "Alesya güçlü ol. Şuan hepsi geçti, geçmişte kaldı. Sakince anlat." dedi endişeyle bana bakarak. Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım. "Yanına çağırdı beni..." burada dayanamadığım için göz yaşlarım akmıştı ve hıçkırarak ağlamaya başlamıştım. Zamanında güvendiğim tüm insanlardan zarar gördüğümü fark etmiştim. Kumsal korkuyla "Ne oldu yanına çağırınca?" dedi. "Beni bir anda kucağına aldı. Çocuk olduğum için bu durumu çok masum karşıladım ama niyeti aslında bu değilmiş." dediğimde Asena ne olduğunu anladığı için kaşlarını sinirle çatıp gözlerini kapattı ve "Tamam, daha fazla anlatma istersen. Gerisinin ne olduğunu anladık." dediği gibi bana sarıldı. Asu "Ya hayır! Bir dakika seni taciz mi etti yoksa?" dedi şaşkınlıkla. "Evet..." dedim olabilecek en kısık sesimle. Kumsal iğrenerek yüzünü buruşturup pes edercesine yerine oturdu.

Asena "Ama sanki sadece bu kadar değil Alesya. Senin bu krizlerinin olma sebebi ne asıl?" dedi kaşlarını çatarak. Kızlar merakla bana bakıyorlardı. "Bu biraz ailevi bir mesele aslında. Yani ailemden kaynaklı olan bir durum." dedim. Kumsal "Olsun, biz dinlemeye hazırız. Eğer anlatmaya hazırsan." dedi. "Onu anlattıysam bunu da anlatabilirim sanırım." dedim ve ortada daha da canlı yanmaya başlayan ateşe baktım. Sanki her birimiz ortaya geçmişini attığında biraz daha harlanmıştı. İçimizdeki ateşte ona katılıyordu. "Babam, hepinizin bildiği üzere harika birisidir. Tabii sizin görmediğiniz, kimsenin görmediği bir tarafı da vardır onun. Ben küçüklüğümden mutlu rolü yapmaya kendimi o kadar alıştırmışım ki ne yaşarsam yaşayayım asla belli olmuyordu. Belli etmemem için de tembihlenirdim tabii." dedim. "Neden peki?" dedi Asena ciddiyetle. "Babam annemle sürekli kavga ederdi, Görkem ve ben her seferinde odamızdan seslerini duyarak uyurduk. Görkem çok küçüktü ve bende ilkokulun sonlarındaydım. Neredeyse etrafımdaki her şeyi çözecek yaştaydım." dedim.

"Tabii bilmediğim benden saklanan şeylerde varmış. Ortaokula geçtiğim zamanlarda öğrendim. Bir gün odamda oturuyordum. Annemde yanımdaydı ve odamı topluyordu. Benimle sohbet etmeye başladı. Sonra tüm güvenimi sarsan o şeyi söyledi. O günden sonra bir daha babama güvenemedim. Hala da korkarım onun gibi korkunç birisiyle birlikte olacağım diye." dedim gözlerimi silerken. Asu "Ne yapmış ki?" dedi meraklı gözleriyle bana bakarak. "Aldatmış." dedim tüm soğuk kanlılığımla. "Annen neden hala bu adamla birlikte peki?" dedi Kumsal şaşkınca. "Seviyor. Ona bunu kaç kere söyledim. Kendini kurtarmasını, ayrılmasını söyledim ama dinlemedi bile beni. Bunların içinde en kötüsü de hala babamdan nefret edemiyor oluşum sanırım. Hani bu bana doğuştan verilen bir sevgi olduğu için bozamıyorum da. İçten içe ona nefret beslediğimin farkındayım." dedim.