Chapter 36 | In Nowhere

405 29 104
                                    

Rain’s Point Of View
___

“Let darkness takes over,” said the voice that I’m always hearing whenever I am in a place that seems too strange for me.

After the light consumed us, darkness came…

“Hide…” whispered the mysterious lady to the creature in front of her.

When I laid my eyes on her before I roamed my eyes around the cave that I am in, I noticed that she is the only one that is glowing in here. The light that is coming from her is the only one that is freeing me to see the inside of this cave.

Dumako naman ang aking mga mata sa nilalang na kausap ng babae. Hindi ko matukoy kung ano ito ngunit napaatras na lamang ako nang makita ko ang mga mata nitong parang nagliliwanag sa dilim. Isa pa, ang presensya ng nilalang na ito ay parang pamilyar sa akin pero may nararamdaman ako na mahikang pilit itong pinapalimot sa akin. Hindi ko rin alam kung sa anong klaseng hayop nanggagaling ang mga matang iyon.

“Hide from the people for they will bring you harm,” the glowing lady once again said.

Her hair was as wavy as mine, it is also long, and it is glowing too. Ang suot niyang damit ay naaabot hanggang sa kaniyang paa ang haba, kumikintab ito’t ginto ang kulay. Sa baba ng kaniyang gown ay may mga linya akong nakikita roon na parang isang kamay ng orasan kasama niyon ang mga roman numerals. Kahit nakatalikod ay alam ko pa ring makinis at sakto ang kaniyang balat. More likely, skin as soft as silk, her voice is also magical, and when I sensed the magic the she holds, I nearly kneeled down and put my head down because of its incredible power. By just looking at her back, I can tell that she is a goddess.

Pero bakit nakikita ko ito ngayon?

“Do not worry, Tyran,” the lady spoke again as her voice echoed throughout. “There will be a time when the Warriors whose eyes filled with courage and hope will come to you and call your name with no fear…” She then motioned her hands and along with its movement, gold traces of magic followed her hands. “When that time comes, you know what to do.”

As my eyes roamed on her, it landed on her right hand and I noticed that she is wearing a blue bracelet…

“Rain, wake up.” Bigla akong napamulat noong nakaramdaman ako ng mahinang pagtapik sa aking pisnge. At nang bumalik ang diwa ko ay ang una kong nakita ay si Winter na siyang gumising sa akin. He is smiling at me with his eyes glimmering, then he looked behind him and shouted, “She’s awake!”

Nakarinig naman ako nang mga mahihinang yapak at papalapit iyon sa aming dalawa. Dahan-dahan akong bumangon at saka kinusot ang aking mata.

“Hey…” rinig kong sabi ni Nath na nakalapit na pala. “How do you feel?” may pag-aalalang tanong niya.

“O-Okay,” mahinang sagot ko habang hawak-hawak ang aking ulo dahil sa sakit. Parang nahihilo pa ako ng kaunti pero kaya ko namang tumayo. Luminga-linga naman ako sa paligid at napansing nasa isang madilim na lugar kami at ang tanging ilaw lang namin ay ang apoy na nasa kamay ni Nath.

“Where are we?” I asked as I slowly stood up.

“We don’t know,” si Lemon ang sumagot nang hindi siya tumitingin sa akin dahil nililibot ng kaniyang mga mata ang lugar. “I don’t recall that we’ve been in this place before.”

“Nilibot na namin ang lugar na ito ngunit wala man lang kaming makitang daan palabas o kahit ilaw lang man,” sunod namang sabi ni Musa bago siya napabuntong-hininga. “Walang nakakaalam kung bakit tayo nakarating dito.”

Scars of ChaosTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon