Tenis Aşkım

43.bölüm

Birlikte asansöre bindik.Onuncu kata geldiğimizde indik.Bizim evde birlikte ders çalışıcaktık.Okula kayıt olmuştum.1 ay içerisinde de Baran sayesinde baya çabuk alışmıştım okula.İzmir'e de.Değişik,kavgalı bir tanışmamız vardı ama o günden sonra baya iyiydik.

Sanırım ondan hoşlanıyordum.Çok eğlenceli vakit geçirmiştim ve çocuk yakışıklı Allah için.

Ve diğer konuda ise ses seda yok.Öldüğünü bile düşünmeye başlayacağım.

Baran'ın seslenmesiyle düşüncelerimden ayrıldım.

-Esila.

-Efendim?

-Ben senden hoşlanıyorum ya.Böyle baya yani.

-Bu nasıl bir söyleyiş.

-Bizde böyle.

Dönüp gözlerinin içine baktım.

-Bunu gözlerimin içine bakarak söyleyebilir misin?

-Senden hoşlanıyorum.Çok.

Gülümsedim.O da karşılık verdi.Tam bana doğru bir adım atıcakken zil çaldı.

-Ben bakarım sen bekle.

Baran'a "tamam" anlamında başımı sallayıp mutfakta bir şeylerle uğraşmaya başladım.

Bir kaç saniye sonra Baran bana seslendi.

-Esilaa!

-Efendim!

-Kapıda birisi var seninle görüşmek istiyor!

-Ne!

-Adı Bertermiş!

İsmini duymamla elimdeki tabakları yere düşürdüm.

Adım sesleri geldi.

Baran'ın sesini duydum.Birisi önümdeki kırılmış tabak parçalarını almak için uzandı.O eli tanıyordum.

Arkamı yavaşça döndüm.

Karşımdaydı.

Berter karşımdaydı.Mavi gözleri her zamankinden daha parlaktı.

-Baran git burdan.

Sesim oldukça kısık çıkmıştı.

-Ne?Niye?Hayır.

-Baran!Git!Burdan!Lütfen.

Bu sefer oldukça yüksekti.Gözlerinin içine baktım.Kafasını sallayıp evden çıktı.

İkimiz kalmıştık.Önüme dönüp yerdeki kırıkları toplamaya başladım.

-Esila.

Adımı söyleyip koluma dokundu.Elimdeki parçaları ona doğru fırlattım.

Ve çok güçlü bir şekilde Berter'e tokat attım.

-Ne yüzle buraya gelebiliyorsun?

-Hiçbir şey bildiğin gibi değil.