"Ruminate bir RPG oyunu değildi, zeka gerektiren bir bulmaca oyunuydu ve sende eksik olan şey tam da bu... Lee Felix."
Dijital oyun geliştiricisi olma hayalim yaklaşık 3.5 milyon abonesi olan Lee Felix yüzünden suya düşmüştü. Gdesingner'da öyle bir...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
|Abel Gyu|
Önümüzdeki son dört basamağı inerken, içimde kocaman bir sıkıntı vardı sanki. Yanımdaki Felix'in bile bunu hissettiğine emindim hatta. Onları, daha doğrusu annemi aniden karşımda görmek tuhaf hissettirmişti.
Acaba öğrenmişler miydi? Bu yüzden mi gelmişlerdi? Ama öyle olsa önceden arardı... Yani sanırım.
"Anne..." diyebildim zorlukla. Kapıma ilerleyip önlerinde durduk. Ablam bana gözlerinin içi gülerek bakarken, annem memnun kalmamış bir ifade ile bana ve Felix'e bakıyordu. Bu bakışlardan anladığım kadarıyla Felix'in kim olduğunu soruyordu.
Kesinlikle 'erkek arkadaşım' diyemezdim!
Zaten bir dakika falan oluyordu.
"Felix, yan komşum."
Annem umursamazca başını salladı. "Kapıyı açmayınca yanlış yere geldiğimizi sanıp gidiyorduk az kalsın."
Yutkundum. "Teras katına çıkmıştım... Şey, hoşgeldiniz. Kapıyı açayım ben." cebimden anahtarı çıkarıp kapıma yaklaştım. Felix'e yandan bir bakış atıyordum o sırada. Gitmesini gerektiğini anlatmaya çalışıyordum. Neyse ki anlamış, ve bize iyi akşamlar dileyerek kendi evine girmişti. Annemle ablamın burada olmalarının şokunu atlattıktan sonra anca konuşabilirdim onunla. Tabi ne kadar kalacaklarını, neden geldiklerini de bilmiyordum henüz.
İçeri girdik. Valizleri bir kenara koyup salona yönlendirdim onları. Annem, evi inceleye inceleye koltuğa oturdu. Ben de tam karşısındaki koltuğa geçtim. Ablam ise onun yanına. İnanılmaz endişeli hissediyordum!
"Burada nasıl yaşayabiliyorsun aklım almıyor."
"Neden? Küçük ve sıcak bir yer."
"Hiç güvenli gözükmüyor. Ayrıca bekar evi olduğu çok belli. Dışarıdan girmeye çalışan çok kişi olur buraya."
"Anne, evin karşısında polis karakolu var."
Burun kıvırdı. İlla kendi dediğini kabullendirecekti. Evimi, gözleri ile taramayı bitirip bana odaklandı.
"Telefon kullanmayı unuttun sanırım?"
"Nasıl yani?"
"Aylardır aramıyorsun! Aramayı geçtim, bir mesaj bile atıp halimizi hatrımızı sormadın. Evde birine bir şey olsa haberin olmayacak. Ailen olduğunu falan mı hatırlamıyorsun acaba kızım?"
