Τα χρονικά της Michelle milligan

~duodeviginti~

"Michelle...Michelle ξύπνα" ένας ψίθυρος με έκανε να ανοίξω τα μάτια μου. Η μητέρα μου με ένα κούνημα του ραβδιού της απομάκρυνε τις κουρτίνες απο το παράθυρο. Το φώς του ήλιου εισχώρησε και αυτόματα έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου

"Καλα Χριστούγεννα" αυτές οι δύο λέξεις με έκαναν να πεταχτώ από το κρεβάτι. Τα Χριστούγεννα είναι η αγαπημένη μου γιορτή. Όχι μόνο για τα δώρα και τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια και στολίδια αλλά γιατί είμαστε όλοι οι οικογένεια μαζί. Πράγμα σπάνιο.

"Φτιάξε το δωμάτιο σου που είναι ένα χάος και μετά ετοιμάσου να πάμε στην γιαγιά" έκλεισε την πόρτα πίσω της πριν προλάβω να της ανταπέδωσε την ευχή που προ ολίγου μου έκανε. Σηκώθηκα ξεφυσόντας από το κρεβάτι μου "Δεν είναι τόσο χάλια" γύρισα στραβά το κεφάλι μου για να το δω από άλλη οπτική γωνία. Ή Ίσως και να είναι, σκέφτηκα.

Το ξύλινο πάτωμα ήταν γεμάτο με χαρτιά περιτυλίγματος και έτοιμα δώρα που είχα τυλίξει για τους φίλους μου. Όπως και της Irma που ξέχασα να της το δώσω της προάλλες. Τα θρανίο είχε παντού βιβλία και χαρτιά γιατί προσπαθούσα να κάνω τις εργασίες μου. Η καρέκλα όπως και η πολυθρόνα μου ήταν γεμάτη με μανδύες, ρούχα και ότι δεν είχα όρεξη να βάλω στην θέση του.

"Ωραία, ωραία το έχεις" υπενθύμισα στον εαυτό μου, αφού είχα κουραστεί μόνο στην σκέψη. Δεν είμαι ακατάστατη απλά αυτή ήταν ειδική περίπτωση. Πήγαινα κάθε μέρα στο βιβλιοπωλείο να βοηθήσω τους γονείς μου αφού ήταν γιορτές και έτσι δεν προλάβαινα να τακτοποιήσω.

Το άσπρο πάπλωμα ήταν στρωμένο ομοιόμορφα τώρα όπως και η κίτρινη κουβέρτα μου που βρισκόταν στο κάτω μέρος του κρεβατιού. Λίγο πριν τοποθετήσω και το τελευταίο διακοσμητικό μαξιλάρι ένας θόρυβος μου τράβηξε την προσοχή. Δεν προερχόταν από τον κάτω όροφο αλλά από το παραθύρι μου.

Μια γηραιοί κουκουβάγια αγκομαχούσε πάνω από το περβάζι μου. Στα πόδια της ήταν δεμένο ένα δώρο τυλιγμένο με κόκκινο χαρτόνι. Άνοιξα με γρήγορες κινήσεις το παραθυρόφυλλο μου. Εκείνη στάθηκε πάνω από το ακατάστατο γραφείο μου περιμένοντας να την ελευθέρωσω από το βάρος που βρισκόταν στα άκρα της. Υπάκουσα στο κάλεσμα της και πείρα το δώρο στα χέρια μου "ένα διάλυμα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν"

Έκατσα στην καρέκλα μου που ήταν και το μόνο τακτοποιημένο πράγμα και έσκισα το κόκκινο περιτύλιγμα. Η κουκουβάγια κουρασμένη μεν περίεργη δε με κοιτούσε σαν να περίμενε την αντίδραση μου. Μέσα στο χαρτόκουτο υπήρχαν δύο γράμματα και πολλές σκόρπιες καραμέλες. Άνοιξα το πρώτο που έλεγε ότι ο αποστολέας είναι ο Fred Wesley.