Τα χρονικά της Michelle milligan

~undeviginti~

Το Βήμα τους ήταν σταθερό και συγχρονισμένο. Θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει τέλειο, αλλά όχι αυτό δεν γίνεται. Διότι το τι είναι τέλειο το ορίζουν άνθρωποι που σίγουρα δεν είναι αλάνθαστοι.

Είχαν θολώσει όλα απλά ξανά ζούσα της ίδιες σκηνές. Την αδερφή μου να πέφτει στο βρώμικο πάτωμα χωρίς κανένα ίχνος ζωής στα μάτια της. Ήταν πλέον άδεια και μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα έγινα μοναχοπαίδι, τουλάχιστον για όσους δεν γνώρισαν και δεν θα γνωρίσουν ποτέ την αδερφή μου.

Είχα μεγαλώσει μαθαίνοντας να μοιράζομαι. Δεν το χρειαζόμουν αυτό πλέον. Πόσο γρήγορα μπορεί να αλλάξει η ζωή ενός ανθρώπου και να τελειώσει κάποιου άλλου. Η θλίψη μετατράπηκε σε απλή μελαγχολία και μετά σε οργή.

Πως έρχεται στο βιβλιοπωλείο μας μετά από αυτό που έκανε και πως μπορεί να συμπεριφέρεται σαν να μην έγινε ποτέ. Δεν είναι δίκαιο όλο αυτό. Μπορώ να κάνω κάτι, να τον αφοπλίσω να τον κατηγορήσω και να πάει στο Azkaban.

Αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορώ να κάνω τίποτα και το να ξέρεις ότι είσαι ανίσχυρος ειδικά μπροστά σε κάποιον που έκανε τόσο απαίσια πράγματα εις βάρος αγαπημένων σου ανθρώπων είναι βάναυσο.

Δεν με κοιτούσε απλά κατευθυνόταν προς το ταμείο που βρισκόταν ο πατέρας μου. Όμως ήξερε πως ήμουν εδώ και πως τον κάρφωνα με τα μάτια μου καθισμένη στην κρύα ξύλινη καρέκλα. Μερικές κλωστές με κρατούσαν από το να μην του επιτεθώ  φωνάζοντας και απελευθερώνοντας κάθε δάκρυ που κρατούσα.

Το βλέμμα μου διασταυρώθηκε με αυτό του Draco. Ξαφνικά. Δεν το αναζήτησα, απλά ήρθε. Ο χρόνος είχε σταματήσει υπήρχαν μόνο τα σκουρόχρωμα μάτια μου που κοιτούσαν τα γκρι δικά του. Στην αρχή ήταν ξαφνιασμένος μάλλον δεν περίμενε να είμαι εδώ. Μετά με κοιτούσε ανήσυχα. Το μίσος πρέπει να υπήρχε ακόμα στο βλέμμα μου.

Η επιθυμία μου να μην σταματήσει να με κοιτάει καταβρόχθησε όλα τα άλλα συναισθήματα. Τα απομάκρυνε. Οι κλωστές έγιναν σκοινιά και η οργή ελπίδα. Δεν ήξερα γιατί ένιωθα έτσι και προσπάθησα να μην το σκέφτομαι. Είναι ανισόρροπο να αλλάζουν τόσο γρήγορα τα συναισθήματα και οι σκέψεις;

Δεν τον ξέρω. Μπορεί να είναι ίδιος ο πατέρας του. Βλέπω μόνο αυτό που μου δείχνει εκείνος. Όσο και αν ήθελα να παραμείνω εκεί με το μόνο μου πρόβλημα το αν ξέρω τον Draco έπρεπε να μάθω για ποιόν λόγο βρισκόντουσαν εδώ. Δεν έχουν ξανά έρθει στο βιβλιοπωλείο μας.