Τα χρονικά της Michelle milligan

~viginti unus~

Οι διακοπές τον Χριστουγέννων έχουν τελειώσει και έχουμε επιστρέψει στο Hogwarts εδώ και έναν μήνα. Εκείνες οι δύο εβδομάδες ήταν υπέροχες. Μετά την Πρωτοχρονιά βρισκόμασταν σχεδόν κάθε πρωί με την Irma είτε στο βιβλιοπωλείο για να βοηθήσουμε είτε στο σπίτι της. Οι γονείς της δουλεύουν στο υπουργείο μαγείας οπότε έλειπαν συνέχεια.

Μια από αυτές τις μέρες ο Cedric κάλεσε εμένα, την Irma και τον Ezra σπίτι του και φάγαμε όλοι μαζί με τον πατέρα του που τον συμπάθησα αμέσως. Μας έλεγε συνέχεια πόσο περήφανος ήταν που είχαμε νικήσει το gryffindor στον τελευταίο αγώνα quidditch.

Αν και εμείς ξέραμε πως δεν νικήσαμε δίκαια γιατί ο harry έπεσε από το σκουπόξυλο του αλλά δεν φάνηκε να τον ένοιαζε. Παίξαμε τόσες φορές εκρηκτική ξερή εκείνη την μέρα που τώρα ούτε να την ξαναδώ μπροστά μ δεν θέλω.

Ο κοιτώνας ήταν άδειος και το καλύτερο μέρος για διάβασμα. Ο καθηγητής Snape μας είχε βάλει μία πολύ δύσκολη εργασία στα φίλτρα και αν έχει φασαρία δεν μπορώ να διαβάσω. Γι'αυτό επέλεξα να κάτσω στον κοιτώνα και όχι σε κάποιο άλλο μέρος του κάστρου.

Είναι Σάββατο και κάνεις δεν είναι μέσα εκτός της Merope που κοιμάται. Είχα απλώσει σε όλο μου το κρεβάτι περγαμηνές και βιβλία που βρήκα εχθές το βράδυ στην βιβλιοθήκη 'αυτο το μάθημα είναι σκέτος εφιάλτης' σκέφτηκα και άφησα την πένα να πέσει από το χέρι μου.

Το βλέμμα μου στάθηκε σε μία γλάστρα που κρεμόταν από το ταβάνι.
Το φυτό είχε μεγαλώσει αρκετά για αυτή την γλάστρα. Το ένιωθα να πνίγεται από τον ίδιο του τον εαυτό. Τα φύλλα του ξεπρόβαλλαν πράσινα και μυτερά δεν είχε καθόλου λουλούδια αλλά ούτε και άνθη.

Κουνιόταν ρυθμικά σαν ο αέρας να έπαιζε παιχνίδια μαζί του. Κοίταξα τριγύρω για να βρώ την πηγή του ανέμου, αλλά όπως το περίμενα δεν υπήρχε πουθενά. Όλα τα παράθυρα όπως και η πόρτα ήταν κλειστά. Με παραξένεψε αλλά αποφάσισα να το αγνοήσω. Έχουν συμβεί τόσα περίεργα σε αυτό το κάστρο ώστε αυτό να μου φανεί ασήμαντο.

Πήρα το ραβδί μου και πλησίασα την γλάστρα. Από την ημέρα τον γενεθλίων μου χρησιμοποιώ μόνο το ραβδί της Sam, νιώθω πιο ασφαλής έτσι. Αφού έλεγξα ότι το σκοινί αντέχει το βάρος είπα "engorgio" ένα ανοιχτό μπλέ χρώμα ξέφυγε απο την άκρη του ραβδιού μου και τώρα πλανιόταν γύρω από τη γλάστρα που μερικές στιγμές αργότερα ήταν η διπλάσια.

Χαμογέλασα ευχαριστημένη και έκανα ένα βήμα προς τα πίσω για να θαυμάσω 'χρειάζεται σίγουρα κι άλλο χώμα' παρατήρησα "ψιτ" άκουσα την φωνή κάποιου και τινάχτηκα ολόκληρη. Κοίταξα προς το μέρος της Merope αλλά κοιμόταν ακόμα. Ξέρω πως δεν μου έκανε πλάκα ειδάλλως θα είχε αρχίσει ήδη να γελάει, δεν κρατιέται ποτέ.