✨🥀គុំនុំស្នេហ៍✨🥀(ចប់)

រឿង គុំនុំស្នេហ៍(ភាគទី33)

<បងក៏សន្យារដូចគ្នាកទៅណាចោលអូនឈប់ឲ្យអូនឈឺចាប់>នាងតូចនិយាយទាំងលើកម្រាមដៃស្រលោនទៅអង្អែលផ្តៃមុខសង្ហារថ្នមៗ

<បាទ បងសន្យារ>ថេយ៉ុង

<ហុឹក...អូនស្រលាញ់បង>ស៊ូជី

<បងក៏ស្រលាញ់អូនដូចគ្នាមីនស៊ូជី>ថេយ៉ុង...តើចំណងស្នេហារបស់ពួកគេនិងបន្តរទៅទៀតបានមែនឬទេ?តើថេយ៉ុងនិងកែរប្រែរចតិកព្រានរបស់គេបានមែនទេ?ចុះផាករ៉ូហ្សារតើគេទុកឯណា?

@ងាកមកមើល Yoonmin វិញ

<ជីមីន អូនញុាំអីសិនទៅណាអូសន្លប់ពេញមួយថ្ងៃហើយ>Yoongi កាន់ចានបបរជាប់ដៃអង្វររាងតូចដែលគេងបែរខ្នងធ្វើមិនដឹងមិនលឺចាត់ទុកនាយជាខ្យល់

<ជីមីន!អូនក្បាលរឹងម្លេះ>ដោយទ្រាំមិនបានគេក៏ចាប់ទាញនាងតូចឲ្យបែរមករកគេ

<ហារមាត់បងបញ្ចុក>Yoongi...ដោយមិនឃើញរាងតូចហារមាត់គេក៏សម្លុតថែម

<ហារមាត់មានលឺបងនិយាយទេចង់ឲ្យបងចាប់អុកអូនឲ្យសន្លប់នៅទីនេះមែនទេ>Yoongi

<ហុឹស...>ជីមីនព្រមហា៎មាត់ញុាំបបរទាំងមុខក្រញូវ គុំតែពាក្យថាចាប់អុកទេកុំអីនាងមិនញុាំទេ...បន្ទាប់ពីបញ្ចុកបបរឲ្យរាងតូចអស់ហើយគេក៏ដាក់ឥ្យនាយតូចគេងឲ្យស្រួលមុននិងយកទូរសព្ទ័ Call ទៅថេយ៉ុង

~ក្រឺង~ក្រឺង~

<អ្នកណា Call មកពេលនេះ?>ថេយ៉ុងលើកទូរសព្ទ័មើលឲ្យជាក់ទើបដឹងថាវាជាលេខរបស់ Yoongi មានរឿងអីមែនទេបានជា Call មកទាំងព្រលឹមចឹង

<អាឡូ!បងស៊ូមានរឿងអី?>ថេយ៉ុង និយាយទូរសព្ទ័ទាំងចោលកន្ទុយភ្នែកសម្លឹងមើលទៅរាងតូចល្វត់ល្វន់ដើរចុះដើរលឿនធ្វើឥ្យនាយទ្រាំសឹងតែមិនបានចង់តែហក់ទៅខាំឥ្យដាច់សាច់ភ្លៅនិងទេគ្រឺតអឺយគ្រឺត

<គឺ ជីមីនប្អូនឯងគេដឹងខ្លួនហើយ>Yoongi

<គេមានយំឬអត់បង?គេបានញុាំអីឬនៅ?គេមានទារអីឬអត់?រួចគេងទៅវិញឬនៅ?គេមានថាឈឺត្រង់ណាឬអត់?>ដោយសារបារម្ភពីប្អូនពេកទើបរាងក្រាស់សួរធ្វើឲ្យអ្នកម្ខាងទៀតឆ្លើយស្ទើរតែមិនទាន់

<ហឺយ!ម៉ាអាប្រកាច់សួររកតែអញឆ្លើយមិនទាន់>Yoongi ជេទៅថេយ៉ុងទាំងខឹង

<យីមកពីបារម្ភបានសួរ>ថេយ៉ុង

<សួររបៀបឯងនេះធ្វើឲ្យអ្នកឆ្លើយគាំងងាប់>Yoongi

<ហឺយ!កុំសុាំតាប៉ែពេកឆ្លើយមោ>ថេយ៉ុង

<ប្អូនឯង ញុាំអីរួចហើយសួរមិនឆ្លើយទេគេគេងវិញហើយ បាយបិទ>និយាយតែប៉ុណ្ណោះអ្នកម្ខាងនោះចុចបិទទាំងមុខក្រញូវ

<យីហីហើយវាថីវានិង>ថេយ៉ុង

<មានរឿងអីបងសម្លាញ់?>ស៊ូជី បោះជំហានមករកថេយ៉ុងរួចលើកម្រាមដៃទៅច្របាច់ស្មារឲ្យគេតិចៗ

<សឺត...ចង់ទាក់ទាញបងមែនទេ?>ថេយ៉ុងទាញដៃតូចៗមកថោបរួចពោលទាំងសម្លឹងមើលទៅមុខរាងតូច

<អូនមិនបានទាក់បងផង>នាងតូចនិយាយទៅរាងក្រាស់ទាំងអោបដៃចូលគ្នា

<ក្បាលខូចណាស់>ថេយ៉ុង ច្បិចថ្ពាល់នាងតូចបន្តិចពិតជាគ្រឺតខ្លាំងណាស់ធំហើយនៅមកធ្វើចរិកកូនក្មេងឲ្យគេស្រលាញ់ទៀត

<ហុឹក...ក្បាលអូននៅល្អចាស>ស៊ូជី និយាយទាំងលើកដៃមកវៀសសក់ចេញ

<អូហូ!ចឹងណ៎>ថេយ៉ុង

<ចាស>ស៊ូជី និយាយយ៉ាងជឿជាក់លើខ្លួនឯងធ្វើឲ្យរាងក្រាស់អត់មិនសើចមិនបាន

<ហាសហា>ថេយ៉ុង

<សើចអីបងឯងមានអីគួរឲ្យសើច??>ស៊ូជី

<សើចអូននិងធ្វើចរិកឡប់ៗ>ថេយ៉ុង

<យើសហ៊ានថាអូនឡប់ផងហេសនេះនែក>ស៊ូជីលើកខ្នើយគប់ទៅរាងក្រាស់ទាំងមុខក្រញូវអត់មិនអត់មកថានាងឆ្កួតទៅកើត

<អ៊ូយឈឺ>ថេយ៉ុង ធ្វើជារំអួយនឹកថារាងតូចនិងមកលួងតែ...

<រំអួយហាស...មិនព្រមទៅធ្វើការទេហេស>ស៊ូជី

<ទៅឥឡូវហើយបងទៅផ្លាស់សម្លៀកបំពាក់សិន>ថេយ៉ុង និយាយទាំងបោះជំហានតម្រង់ទៅរកទូរខោអាវរួចលើកសម្លៀកបំពាក់មកកាន់និងដៃរួចបោះជំហានទៅបន្ទប់ទឹក មិនយូរប៉ុន្មានគេក៏ចេញមកវិញ

<មកនេះអូនសារេក្រវ៉ាត់ករឲ្យ>ស៊ូជីបក់ដៃឲ្យថេយ៉ុងដើរមករកនាង

<ទៅធ្វើការហាមមានស្រី ហាមដើរលេង ប្រញ៉ាប់មកផ្ទះ កគិតច្រើនពេក>ស្លាប់ៗមើលវុះប្រដៅដូចគេនិងកូនក្នេង

<សឺត...បងដឹងហើយប្រពន្ធសម្លាញ់>ថេយ៉ុង