✨🥀គុំនុំស្នេហ៍✨🥀(ចប់)

រឿង គុំនុំស្នេហ៍(ភាគទី46)

<កុំសួរច្រើនទៅរៀបបន្ទប់មួយសម្រាប់គេទៅ>ជុងគុក បញ្ជារទៅកាន់អ្នកបម្រើទាំងមុខមាំនាយមិនចូលចិត្តមនុស្សសុាំតាប៉ែនោះទេ

<ចាស៎លោកប្រុស>នាងយីមរត់យ៉ាងលឿនទៅរៀបបន្ទប់មួយដែលនៅទល់មុខនិងបន្ទប់របស់ជុងគុក

<ឈឿនទៅរកខោអាវឲ្យគេពាក់1កំផ្លេរផង>ជុងគុក ទន្លាក់រាងតូចចុះទៅលើសាឡុងរួចបែេមកទាញទូរសព្ទ Call ហៅឲ្យគ្រូរពេទ្យប្រចាំខ្លួនឲ្យមកមើលថេយ៉ុង 20នាទីក្រោយលោកគ្រូរពេទ្យក៏មកដល់ គាត់បានពិនិត្យស្ទង់មើលពីអាការៈរបស់ថេយ៉ុងរួចបែរមកនិយាយជាមួយជុងគុក

<គេមិនកើតអ្វីនោះទេគ្រាន់តែអស់កម្លាំងនិងគ្រុនក្ដៅតែប៉ុណ្ណោះ>លោកគ្រូរពេទ្យចាស់និយាយដោយសម្លឹងមើលទៅអ្នកជំងឺគេងនៅលើសាឡុង

<បាទអរគុណលោកគ្រូរពេទ្យ>ជុងគុក ដើរទៅលើកបីរាងតូចឡើងទៅបន្ទប់ដែលបានរៀបចំរួចជាស្រេច។គេទម្លាក់រាងតូចទៅលើពូកថ្នមៗរួចបែរមកទាញកន្សែងតូចមួយមកជូតខ្លួនឲ្យនាយកម្លោះរួចផ្លាស់ខោអាវសើមរបស់គេចេញហើយទាញភួយមកដណ្ដប់ឲ្យគេ

<ឯងជាស្រីឬប្រុសទៅ?>ជុងគុក អោនទៅថើបថ្ពាល់រលោងដោយមិនសុំការអនុញ្ញាតពីម្ចាស់ខ្លួនរួចបោះជំហានចេញទៅបាត់ តើជុងគុកធ្លាក់ក្នុងអន្លង់ស្នេហ៍របស់ថេយ៉ុងមែនទេ?

ម៉ោង7:35នាទី ជុងគុក បោះជំហានមករករាងតូចដែលកំពុងគេងមិនទាន់ភ្ញាក់រួចទាញកៅអីមកអង្គុយសម្លឹងមុខអ្នកដែលគេងមិនដឹងខ្លួន

<ហុឹម...>ថេយ៉ុង លេបទឹកមាត់ផ្សើមបំពង់ករបន្តិចរួចបើកភ្នែកសន្សឹមៗសម្លឹងមើលទៅលើពិដានរួចបែរមករកអ្នកដែលកំពុងអង្គុយញញឹមមកគេ

<ខ្ញុំ...ខ្ញុំទីណា?>ថេយ៉ុង លើកដៃមកស្ទាបក្បាលកំពុងឈឺរួចងាកមកសួរជុងគុក

<នៅផ្ទះយើង យើងឃើញឯងសន្លប់នៅក្រោមភ្លៀងទើបយើងយកមកផ្ទះ>ជុងគុក និយាយដោយមានស្នាមញញឹមជាប់ជានិច្ច

<តើ...ខ្ញុំអាចសុំលោកទៅផ្ទះវិញបានឬទេ?>ថេយ៉ុង និយាយទាំងងើបប្រុងចុះពីលើពូកតែ ជុងគុក មកចាំគេជាប់ហាក់មិនឲ្យងើប

<យើងមិនឲ្យឯងទៅណាទេ នៅទីនេះហើយ>គេដូចជាមិនចង់ឲ្យក្មេងម្នាក់នេះទៅណាសោះឡើយគេចង់ឲ្យនាយនៅផ្ទះរបស់គេកាន់តែយូរកាន់តែល្អ

<តែខ្ញុំមានការងារនៅផ្ទះច្រើនណាស់>ថេយ៉ុង

<មិនបានទេឯងត្រូវតែនៅទីនេះសិន>ជុងគុក នៅតែមិនព្រមឲ្យគេទៅណាឡើយ

<...>ថេយ៉ុង គេមិនមាត់បានត្រឹមតែងក់ក្បាល

<ឯងជាអ្នកណាទៅ?>ជុងគុក អោនទៅមើលមុខអ្នកម្ខាងទៀតដែលអោនមុខចុះហាក់ដូចជាកំពុងលាក់ទុក្ខកង្វល់អ្វីម្យ៉ាងយ៉ាងចឹង

<ខ្ញុំឈ្មោះថេយ៉ុង គ្មានផ្ទះនៅទេ>គេសុខចិត្តជ្រើសរើសកុហកគេមិនចង់ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញទេគេស្ដាយកំហុសរបស់គេណាស់គេមិនចង់ទៅផ្ទះឃើញតែទឹកមុខស៊ូជីនោះទេ

<កយំអីនៅផ្ទះជាមួយយើងទៅណា ចុះផ្នូរនោះជាផ្នូរអ្នកណា?>ជុងគុក កាន់តែសួរជីកឬសជីកគល់

<ជា...ហ្អឹក...>ថេយ៉ុង ឆ្លើយមិនចេញបានត្រឹមតែសង្ខំយំ ឃើញបែបនេះ ជុងគុក ក៏រហ័សទៅអោបអ្នកម្ខាងទៀតជាប់ក្នុងទ្រូងគេមិនចង់ស្ដាប់ពាក្យយំនោះទេ គេមិនយល់ខ្លួនឯងទេហេតុអីនៅជិតក្មេងម្នាក់នេះអារម្មណ៍គេកាន់តែរំភើបទៅវិញ

<បានហើយលោកកុំអោបខ្ញុំ>ថេយ៉ុង រើចេញពីរង្វង់ដៃអ្នកកម្លោះបន្តិច ហេតុអីគេទៅជាទន់ជ្រាយបែបនេះចុះគីមថេយ៉ុងដ៏មានអំណាចពីមុនទៅណាហើយ

<កុំរើអីយើងចង់លួងឯង>សម្លេងលួងផ្អែមល្ហែមធ្វើឲ្យអ្នកម្ខាងទៀតបានត្រឹមតែសង្ឃខំយំខ្សិបខ្សួលមិនចេញសម្លេងមកក្រៅ