Keyifli okumalar❤
Çalan kapı stresimi inanılmaz bir boyuta taşırken telaşla koşarak kapıyı açtım.
"H-Hoş geldin babacığım."
Yaşadığım stresin belli olmaması için otuz iki diş sırıtıyordum ancak kapıyı açar açmaz kekelemeye başlamam babamın gülen yüzünün değişmesine ve bana garip bir şekilde bakmasına sebep olmuştu.
"Hoş buldum Ela'm." diyerek kabanını çıkardı ve askılığa aştı. "Bir şey mi oldu?"
"Yoo," dedim başımı hiddetle iki yana sallarken. "Hiçbir şey olmadı."
Gözleri bir iki saniye daha üzerimde oyalandıktan sonra omuz silkti. Beni öptükten sonra üzerini değiştirmek üzere odasına ilerlerken hızlıca konuştum.
"Aç mısın? Sofrayı hazırlıyorum."
"Üzerimi değiştirip geleyim, birlikte hazırlarız birtanem."
Başımı sallayarak mutfağa geçtim. Bir an önce söyleyip kurtulmak istiyordum ama yemeğini boğazına dizme ihtimalim olduğu için yemeğin bitmesini beklemek zorundaydım.
Babam kısa süre içerisinde üzerini değiştirip yanıma gelirken birlikte sofrayı hazırlamıştık. Benim açımdan oldukça gergin geçen yemeğin ardından babam da artık durumun farkına varmış olacak ki ne olduğunu çözmek için dikkatlice beni izliyordu.
"Kahve yapayım mı?"
Sorduğum soruyla elindeki son tabağı makineye yerleştirip bana baktı.
"Ela, senin bana söylemek istediğin bir şey mi var kızım?"
Gözlerimi kaçırıp hafifçe başımı salladım.
"Söyle o zaman güzelim, stresten ölecekmiş gibi bir hâlin var.."
Bu hâlimin yüz metre öteden bile fark edildiğini varsayarsak babamın farketmeme gibi bir ihtimali yoktu.
Derin bir nefes alıp sandalyeye oturdum.
"Kızacağın bir şey ama."
Karşıma oturup kaşlarını çattı.
"Ben sana ne zaman kızdım?"
"Öyle değil işte," dedim bakışlarımı ellerime indirerek. Çeneme uzanan parmaklar eğdiğim başımı kaldırırken babam gözlerimin içine bakıyordu.
"Söyleyeceğin şey her ne olursa olsun, söz veriyorum kızmayacağım."
O kadar emin olma istersen babacığım...
"Benim bir sevgilim var."
Küçük bir duraksamanın ardından bir çırpıda konuştuğumda gülmeye başlamıştı.
"Bunun için mi bu kadar gerildin?"
Bir şey demeyip yüzüne bakmayı sürdürürken ellerini yanaklarıma götürdü.
"Bebeğim, bunlar çok normal. Elbette sevgilin olacak. Bende ne zaman olacak diye bekleyip kendimi hazırlıyordum hatta." dedi gülerek.
"Sevgilim Umut."
Gülüşü yavaşça sönerken kaşları çatılmaya başlamıştı. Sevgilim olmasına kızacağını hiçbir zaman düşünmemiştim fakat sevgilimin Umut olduğunu söylediğimde verceği tepkiyi bir türlü kestiremiyordum.
Ne tepki vereceğini bizzat tecrübe etmeye başlıyordum sanırım..
"Umut mu?"
Sorduğu soruya zar zor başımı sallarken yanaklarımdaki ellerini çekti.
