Detektyw Bukens i Mielonka

IV

16 kwietnia, Godzina 13:52
Przedmieścia, ulica Kwiatowa
 
Bukens i Mielonka idąc powolnym krokiem szukają wzrokiem numerka „112”. Jak na dobrą pogodę wszyscy siedzieli w swoich domach, a na ulicy było tylko widać dziewczyny.

- Tych domów jest pełno. To jest jak szukanie igły w stogu siana – powiedziała Bukens.

- Bez przesady. Jesteśmy blisko numeru „100”, czyli niedługo będziemy przy „112” – uspokoiła Mielonka.

- Popatrz tam – Bukens wskazała palcem na opuszczony i zniszczony dom.

Budynek miał zniszczone okna, ściany były pokryte mchem oraz próchnicą, a dach ledwo co się trzymał. Na budynku widniała tabliczka z numerkiem „112”. Budynek był koloru ciemnego błękitu z czarnym dachem.

- No chyba on nie mówi poważnie – powiedziała Mielonka.

- Zawsze mówili, żeby nie oceniać książki po okładce – odparła Bukens.

- Może pomyliły mu się adresy? No wiesz, z tego całego zaginięcia jego córki mogło mu się coś pomylić. Nie wiem jak ty, ale ja wolałabym spotkać się już w naszym biurze - powiedziała Mielonka z odrobiną strachu.

- Może zobaczymy, czy ktoś jest w środku? – zaproponowała Bukens.

- W sumie można spróbować. Co nam szkodzi.

- Zdrowie? Haha – zaśmiała się Bukens.

- Bardzo śmieszne – powiedziała z poirytowaniem Mielonka.

- Przecież wiesz, że żartuje – przeprosiła Bukens.

Dziewczyny ostrożnym krokiem podchodziły do drzwi rozglądając się dookoła. Spojrzały się na dzwonek do drzwi, a później na siebie. Bukens dawała znaki, żeby to Mielonka otworzyła. Mielonka wzięła głęboki wdech i zadzwoniła dzwonkiem. Rozbrzmiał dźwięk dzwonka, który już miał swoje lata. Czekają... cisza... nikt nie otwiera.

- Może pomyliła mu się godzina i go nie ma? – zapytała Bukens.

- Jest godzina 14:05, powinien czekać na nas w środku – powiedziała Mielonka i chwyciła za klamkę próbując otworzyć drzwi.

- Ani drgną. Zamknięte.

- Poczekamy z 5 minut, zostawimy kartkę o kontakt i wrócimy do siebie. Tak będzie najlepiej – oznajmiła Mielonka.

- Okej, w porządku. Tak będzie najlepiej – zgodziła się Bukens i po chwili zapytała – Może chcesz się trochę tu rozejrzeć?

- Można sprawdzić podwórze. Może akurat tam siedzi.

Dziewczyny ruszyły w stronę furtki prowadzącej na drugie podwórko gdy nagle... Bukens zauważyła coś niepokojącego.

- Schowaj się! – szepnęła Bukens chwytając Mielonkę za bluzkę i ciągnąc ją za krzak – Spójrz tam – wskazała palcem na zamaskowaną osobę, na drugim podwórku.

Była ona ubrana w czarną bluzę z dziwnym symbolem na plecach. Ten symbol przypominał drzewo i był koloru białego. Osoba ta miała jeszcze na sobie ciemnobrązowe spodnie oraz maskę, która nie miała na sobie nic. Dziewczyny lekko się przestraszyły, ale będąc za krzakiem, czuły się bezpiecznie.

- Kto to może być? – zapytała szeptem Mielonka.

- Nie mam pojęcia – nagle postać zauważa chowające się za krzakiem dziewczyny – Ale wiem na pewno, że nie jest mile nastawiony.

- W nogi! – krzyknęła Mielonka.
Dziewczyny jak najszybciej próbowały uciekać, ale podejrzany zbir nie chciał dać za wygraną i pobiegł za nimi. Mielonka odwróciła się za siebie i zobaczyła biegnącą za nimi czarną postać.

- On jest za nami! – ostrzegła Mielonka.

- Za nami!? – zapytała ze strachem Bukens odwracając się by upewnić się czy tak jest. – O matko! On jest za nami!

- No przecież mówię!

- Musimy go zgubić. Zanim nas dorwie i nie wiadomo co zrobi.

- Szybko! Na ulicę świętego Blofka Donejtora! Tam go zgubimy – powiedziała Mielonka.

Dziewczyny skręciły na przedmieścia na ulicy św. Blofka Donejtora, pobiegły w stronę pierwszego lepszego ogródka i schowały się za żywopłot. Zbir biegł dalej do przodu myśląc, że uciekły one właśnie w tamtą stronę wzdłuż ulicy. Mielonka ostrożnym ruchem wyjrzała zza krzaka by się rozejrzeć.

- Zgubiliśmy go? – zapytała dysząc ze zmęczenia Bukens.

- Tak, tak mi się wydaje. Uff. Nawet nie chcę wiedzieć, jak blisko byliśmy – powiedziała z ulgą Mielonka.

- Może najlepiej będzie jak wrócimy do biura i ustalimy parę spraw. Po pierwsze: kim był ten typek? Po drugie: gdzie jest i czym się zajmuje Kosirz?

- Świetny pomysł Bukens. Tylko jak będziemy wracać, powinnyśmy być ostrożne. Najlepiej będzie, jak będziemy mieć jakiś kamuflaż.

- Robi się powoli ciemno, więc mamy pewną przewagę. Po prostu chodźmy i w razie czego spróbujemy się schować. Mamy kawałek drogi, nie powinno być problemów.

- Mam nadzieję, że ich nie będzie. Okej, idziemy.

Dziewczyny z jak największą czujnością szły w kierunku miasta do swojego biura. Czując, jak serce bije tak szybko, że mało co nie wyskoczy, dziewczyny miały dużą dawkę adrenaliny. Miały nadzieję, że to nigdy się nie powtórzy... Zobaczymy...