My stupid boss (Dutch)

hoofdstuk 48

Eerder: Ze kijkt me doodserieus aan. Ik schrik een beetje om haar gedragsverandering. Ik ben nu wel nieuwsgierig naar wie Amelie was. En dat waren ook de volgende woorden over mijn tong rollen.

"Wie was Amelie dan?"

"Amelie was de eerste vriendin van Tyler. Ze was rustig, lief, zacht, knap. Alles wat je maar kan bedenken als de ideale vriendin. Ze was perfect voor hem."

"Was?" Merk ik op. Zou er iets gebeurd zijn? Is ze weggelopen, of heeft ze hem bedrogen? Ik zie aan Sarah dat ze het hier moeilijk mee heeft. Een gevoel van medeleven ontstaat zich in mij. Sarah haar hand beeft een klein beetje en vanaf ze het opmerkt trekt ze haar hand los en legt het op haar schoot om het te verbergen.

De mensen om ons heen hebben niets door wat er nu allemaal om ons speelt. Ze leiden allemaal nu hun eigen leven, hebben hun eigen verhaal en hun eigen verleden. Niemand om ons heen kan hun nu wat schelen wat wij nu aan het zeggen zijn. maar wat er nu wordt verteld kan ons juist heel wat schelen. Alle mensen praten met hun geliefde, dochter of zoon, hun familie of hun vrienden en zien er allemaal heel erg vrolijk uit. Het enthousiaste geroesemoes vervaagt onder de woorden die hier worden gezegd. Zouden ze er zich van bewust zijn wat er hier speelt?

"Mijn moeder was dol op haar. Ze zag haar als haar eigen dochter, zo geliefd was ze. Maar het was niet voor lange duur. Alex was jaloers op Tyler en Amelie. Volgens hem was ze voorbestemd aan hem en niet aan zijn broer. Dat wist Tyler niet. Hij was zich helemaal niet van bewust dat Alex zijn vriendin leuk vond. Anders had hij er wel rekening mee gehouden, maar het was te laat.

Op een dag gingen Tyler en Amelie naar een fuif die toen georganiseerd was door een van hun klasgenoten. Maar ze kregen een ongeval. Het was te zwaar, weetje? Als het anders was geweest dan d-dan." Ik kijk haar aan en heb tranen in mijn ogen. Sarah is aan het trillen en een traan loopt over haar wang.

Ik sta op vanuit mijn stoel en hurk voor haar neer en leg een hand op haar wang. "Jij kan er helemaal niks aan doen. Dat weet je toch." Ik veeg de traan weg en ze glimlacht zacht naar me.

Ik ga weer op mijn plaats zitten en pak haar ene hand die nog op de tafel lag.

"Ze was opslag dood. Tyler werd in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht. Hij heeft in coma gelegen met een driedubbele ribbenbreuk en een kleine hersenschudding. 3 weken heeft het geduurd tegen dat hij terug bijkwam. Weet je wat het eerste was wat hij zei toen hij terug bijkwam. 'Waar is mijn Amelie?' Hoe denk je dat het voor ons was als we aan een jongen moeten vertellen die net uit een coma was gekomen die stapelverliefd was op zijn vriendin dat hij de enigste was die het ongeluk overleeft heeft.

Hij was er kapot van. Hij huilde en huilde tot zijn tranen op waren. Ik denk toch dat het een dikke 2 maanden heeft geduurd dat hij uitgehuild was. Hij heeft zelfs niet op haar begrafenis kunnen komen omdat hij aan het revalideren was van zijn breuk. Maar toen hij dacht dat het niet erger kon kwam het ergste wat hij nooit heeft kunnen denken.

Hij ging naar haar huis om afscheid te nemen en nog wat spulletjes op te halen. Zei haar moeder dat ze was al actief in de kamer voor dat ze naar de fuif ging en blijkbaar wat vroeger naar de fuif beter kon gaan want ze vond het niet oké dat hij al zo vroeg met haar naar bed ging. Maar hij zei tegen haar dat hij haar heeft opgehaald op het afgesproken uur en ze voordien niet met haar naar bed was geweest. De moeder vond het raar want hij leek nochtans op hem, allebei dezelfde blazer aan met het logo op van hun vaders werk die ze kregen.

Bleek dat Amelie met Alex vreemdging. Toen knapte er iets in Tyler. Hij is nooit meer dezelfde geweest sinds toen. Hij heeft het Alex uiteindelijk wel vergeven maar Tyler heeft het zichzelf nooit vergeven. Hij verwijte zichzelf altijd dat hij de schuld was dat Amelie hem niet meer leuk vond en hij haar om het leven heeft gebracht ook. Dat was natuurlijk niet waar.

Sinds toen veranderde hij helemaal hij was niet meer de lieve jongen van toen maar werd grover en arroganter. Hij sportte meer en trok zich meer en meer terug van de familie. Voor Alex was dit alleen maar een voordeel. Na een paar maanden herkende je hem nog amper.

Hij was een man geworden. Het stond sinds toen al vast dat hij het hotel ging overnemen van vader.

Hij sprak zichzelf aan dat hij nooit meer zal liefhebben. En alleen maar ging voor het succes. Hij ging apart gaan wonen in zijn penthouse en zat dagen achter zijn bureau in zijn kantoor.

Alex werd natuurlijk nog jaloerser. Hij had er voor gezorgd dat Tyler is zoals hij nu is maar had er niet op gerekend dat dat hem juist nog aantrekkelijker zou maken. Tyler was de verloren zoon van de familie en Alex vond dit niet kunnen en daarom wou hij waarschijnlijk jou afpakken van Tyler zodat hij iets kan krijgen wat hij eigenlijk niet kan krijgen.

Mijn vader vond Tyler juist te teruggetrokken en vond dat hij zich weer onder de mensen moest brengen. Dat heeft hij gedaan hoor, maar dat nam hij denk ik nogal te letterlijk op want hij ging met elke vrouw naar bed. Vader had er genoeg van. Het enige wat hij deed was werken, drinken, in zijn kantoor zitten in de penthouse of een of andere griet pakken.

Totdat mijn vader hem dwong om-" Ze keek me geschrokken aan en sloeg een hand voor haar mond. Ze zei waarschijnlijk iets wat niet mocht want ze ziet er wel heel erg verschoten uit van zichzelf. "Dwong hem om wat Sarah?" Vroeg ik haar. "Nee! Vergeet het laatste wat ik gezegd heb." Ze werd boos en liep naar de baar waar ze de rekening ging betalen.

Wat had ze nou? Waar dwong Tylers vader hem tot? En waarom mag ze dat niet aan me vertellen? Heeft ze zich misschien versproken? Wat ik zeker wel weet is dat het iets is wat ik niet mag weten en wat iedereen met de laatste tijd al voor me verbergt. Maar deze keer laat ik het er niet bij. Als ze me de waarheid wilt vertellen dat gaat ze het nog doen ook. Ik voelde mezelf woedend komen op iedereen.

Op Tyler omdat hij een geheim heeft dat ik niet mag weten en iedereen in mijn omgeving lijkt het wel te weten.

Ik ben dit spelletje zat! Ik speel het niet meer mee! Ze kunnen me niet meer dwingen om als maar hun woorden het ene oor in te laten komen en het andere weer uit. Het is genoeg! Ik heb recht op de antwoorden die ik al maanden wil weten!

En ik denk al waar ik moet zoeken om mijn antwoorden te moeten krijgen. Het is een plek waar iedereen me al van weerhoud te bekijken. Een plek waar ik nog de kans niet gehad heb om hem te bekijken waarvan ik zeker weet dat de antwoorden daar te vinden zijn.

Zijn kantoor in de penthouse.

Ik sta recht en neem mijn jas en mij tas. Ik zie Sarah terug wandelen niets vermoedend en lijkt haar verspreking al vergeten te zijn. Of ze ontwijkt het gewoon.

"Ga je al weg?" Ze kijkt me verbaasd aan. "Ja, aangezien niemand mij hier ene fuck wilt vertellen wat hier aan de hand is. En wat er nu al maanden voor mij verborgen wordt gehouden, ga ik het zelf uitzoeken. En dankzij je laatste tip die je me gaf trok je me over de streep. Bedankt Sarah door jou heb ik het licht gezien en weet ik waar ik mijn antwoorden moet vinden."

Ik gaf haar een kus op haar wang en liep naar de deur van het restaurantje. "Waar dan?!" Roept ze me na. "Zijn kantoor thuis." Met grote ogen kijkt ze me aan alsof ik een moord ga plegen en dit bevestigd alleen maar dat ik juist ben. En loop de deur uit naar buiten.

{💬}{⭐️}