Quelque chose de beau

#18

Pov. Charlotte

— To nie jest najlepszy moment, Andrea. — Hilie mówiła spokojnym głosem, ale ja dalej płakałam rozmywając ten prześliczny makijaż.

— Chodzi o Shawna, prawda? — Gdy po mówiła, zadzwonił do mnie, ale nie odebrałam. Ignorowałam też wszystkie esemesy.

— Nie chcę o tym rozmawiać... — Wyszłam z pokoju i zamknęłam się w łazience. Nie chcę teraz widzieć dziewczyn, które zupełnie niczego się nie domyślają.

Usiadłam na podłodze i tak zostałam przez najbliższą godzinę. Siedząc na kafelkach, płacząc i ignorując przyjaciółki. Wiedziałam, że nie mogę tak w nieskończoność, ale byłam autentycznie wkurzona. Chłopak, którego kocham, zdradził mnie i nic sobie z tego nie robił.

Potem stwierdziłam, że nie najmniejszego sensu płakać za nim. To była jego decyzja, ja byłam w stosunku do niego wierna. Wstałam z podłogi i wyszłam z łazienki kierując się do mojego pokoju, w którym na łóżku rozmawiały ze sobą moje przyjaciółki.

— Żyjesz?

— A dlaczego bym nie miała? Jest w porządku. — Wyznałam z dalej łamiącym się głosem.

— Na pewno? Bo muszę już iść do domu... mama do mnie wydzwania na okrągło.

— Jest okey, dzięki że przyszłaś. I wybacz, że z twojej pracy zostało tylko to. — Pokazałam na swoją rozmazaną twarz. Ona tylko się zaśmiała i wyszła z pokoju, ówcześnie mnie przytulając. Pożegnałam się z nią a ona po chwili wsiadła w swój samochód i odjechała.

Usiadłam na łóżku i chwilę porozmawiałam z siostrą.

— A więc to był Lucas? — Kolejne esemesy.

— Zgadza się, mówiłam Ci o nim.

— Wiem, pamiętam. To oficjalne?

— Można tak powiedzieć, ale sama rozumiesz... — Zakręciła oczami, i doskonale rozumiałam o czym mówiła. Nie musiała nawet tego mówić. — Powiesz mi o co chodzi z Shawnem? Coś poważnego? Naprawdę chcę jakoś pomóc.

— Rozumiem, ale puki co nie chcę mówić... dowiesz się w swoim czasie.

Po chwili Andrea idzie do swojego pokoju, a pięć minut później przyjeżdżają moi rodzice z rodzeństwem. Zeszłam do nich na dół i przywitałam się idąc do kuchni. Otworzyłam lodówkę a potem zamrażalnik.

Zaraz zwariuję, nie wydzwaniaj do mnie zdrajco.

— Mamo, gdzie są moje czekoladowe lody!? — Idealne na rozterki wewnętrzne i płakanie nad swoją głupotą, bo zaufałam komuś komu nie powinnam - dopowiedziałam w myślach.

— Wybacz skarbie, ale ich nie znajdziesz.