Kidnapped By The Possessive Maniac (Under Revision)

Forgiven

Chapter Thirty Seven
Sica's POV

"So what's the plan now?" - Quirt

"None yet. We'll stick staying safe as of the moment while thinking of it." - Zace.

Nakarating kami sa isang tagong lugar na di ko alam kung saan. Isang hideout nila sa ilalim nang isang tulay.  Nakakaloka rin pala pag naranasan mo sa totoong buhay ang mga nababasa mo lang sa libro. Ni hindi nga ako makapaniwalang ang dali dali lang nilang gamitin ang mga hawak nilang baril. 

"What if I'll surrender? Dalhin nyo ko apat sa dad nyo." ani ko kaya silang lahat nakatingin sakin. 

"Possible but not easy. Especially now na nabulilyaso ang kasal ni Arsen at Rence. Baka ano pa maisip nilang gawin sayo." sagot ni Zace. 

I frown. Oo nga pala. Si Rence, alam kong galit na galit na sakin yun lalo na mga kapatid niya. Naalala ko tuloy ang mga panahong nakikta ko silang maayos ni Arsen. Mga panahong akala ko tunay lahat. Di ko man lubos na kilala si Arsen pero nagawa nyang magpanggap para sakin. It's just that, nasaktan niya din si rin sa ginawa niya. Haays. 

"Spare some water?" abot sakin ni Cley sa isang plastic bottled na tubig. Tinanggap ko yun at nginitian siya. 

"Salamat Cley" Naninibago lang ako sa kanya kasi as usual tumatabi siya sakin pero ngayon, parang iniiwasan niya ako. Hindi kaya dahil samin ni Arsen? Ayoko namang kausapin siya ngayon na nasa piligro ang mga buhay namin. 

Naglakad lakad ako sa loob hanggang sa makarating ako sa isang mini library at hinimas himas mga braso ko. Ano na kaya mangyayari samin? Sakin? Sa kanila? Pag nakaligtas kami, siguro kailangan ko nang magpakalayo kung yun talaga gustong mangyari nang dad nila. 

"Sorry for everything, Sica." nabigla ako sa pagsulpot nitong si Arsen.

"Lahat na lang kayo nag sosorry sakin. Wala naman kayong kasalanan lahat."

"I caused all of this. It should be me to put all the blame." 

Nanindig mga balahibo ko nang lumapit siya sakin. Hinawi ang buhok na nakatabon sa mukha ko at nilagay sa kanang tenga sabay titig sa mga mata ko. 

"It's my fault for being so madly deeply in love with you, I still was not able to convince dad that I'm not" he smiled like it's telling how proud he is talking in front of me. He is completely different. Kahit napaikli pa nang panahon na nakasama ko siya, alam kong kaya niyang itago lahat nang nasa isip niya pero andito siya ngayon, ni kaya niya na akong kausapin na hindi naiilang. 

Napayuko na lang talaga ako. Arsen naman....

"You know, I tried everything just to please everyone. Although it is one of the most disgusting experiences I had, I can't believe I managed to act how I like her. Imagine giving kisses, hugs, and cuddles that supposed to be yours." he smirked as he wanders around, kunwari may hinahanap pang libro. 

Naalala ko tuloy lahat. Selos na selos pa ako non lalo pa nong nag iinuman kami. Grabe pala talaga pagpapanggap ni Arsen kasi kahit ako naiinis akong pinapanood sila. At dun sa bathroom, waaaah! Yuck, eww. *Iling iling*

"Why you're shaking your head?" natatawa niyang tanong. Tinaliman ko na lang siya nang tingin. Pagkatapos nang limang segundo natawa na lang ako. Buset.

Kapwa kami nagtawanan kaya sinapak ko siya nang mahina sa braso.

"Wow, did I really make you laugh?" 

"Tigilan mo nga ako, as if naman di kayo nag.." Di ko na tinapos sinabi ko. baliw na ba ako? Bakit ko ba sinasakyan kabaliwan niya?

"Well, I won't deny that I am a fucker. That's me ever since but I am not as sick as before. If you'll tell that I and Rence fucked? Yeah, that's part of my disgusting act.--"

"--Uy uy uy! Tahimik. Please lang ha ayoko sa mga ganyang usapan." Mgygod!

"--Okay... okay, I'm sorry. I not telling you this to intimidate you. I'm just being honest. But I promise, I'll never ever make love to any other woman again unless it is you" nanlaki lang mga mata ko sa nadinig. 

"Buang hahaha. Di mo ko jowa o asawa. Tigilan mo ko jan sa mga pakulo mo, Arsen." Tinalikuran ko siya at akmang aalis na sana pero bigla nya akong hinigit kaya paglingon ko sa kanya, napakalapit na nang mga mukha namin. 

"Then wala. Wala na ako mamahalin ikaw lang kahit di ka maging sakin" dahan dahan niya akong pinatayo nang maayos. Nakatitig lang ako sa mga mata niya. Seryuso ka talaga Arsen ah? Baliw. "Can I hug you?" As he said that, para siyang tuta na di gagawa nang kung ano kung di papayagan nang amo niya. 

"Yes" he smiled and hugged me tightly. 

"I love you, Xhesica. Napakasaya ko ngayon. Who would thought that this moment I always made from my fantasy became a reality. This hug, this courage. You drown me, Sica. I tried my best to forget you. After what happened, I stalked you.  Labis kong pinagsisihan ang lahat. After you disappear and moved somewhere else, I realized na baka sign na para kalimutan ka kaya kahit sino na lang. Pero bakit ni isa sa kanila wala? Hindi ako natulungang makalimutan ka. Then you came to the school. I always stumble every time you're near." bumuwag siya sa pagkakayakap as he touches my left cheek tahimik na nakikinig sa mga sinasabi nya. Nabigyan lahat nang enlightenment lalo na nong lageng mainit ulo ko sa kanya. 

"Sorry I misinterpret you. I just became too sensitive knowing na ikaw yun." ani ko.

"It's fine. Naiintindihan kita. Sorry for giving you trauma. That's why bumabawi ako."

"I have forgiven you, Arsen. Kayong lahat."

He smiled as wide as he can and tears start to form in his eyes. Yumuko siya as he swiped it. 

"Thank you. A..akala ko hindi na." ako rin akala k di na kita mapapatawad. 

Suddenly biglang may malakas na putok na di ko alam kung saan nanggaling. Bigla na lang nag slowmo ang lahat at kitang kita ko ang liwang sa likod ni Arsen na dali daling sumira sa lugar kung nasaan kami. Tumilapon ako at unti unting siyang naglaho sa harapan ko na tila nilamo nang liwanag kaya sumigaw na lang ako. 

"ARSEEEEEEEEEEN!" ang sakit nang ulo ko. My vision got blurry and I heard footsteps walking towards me and as they carry me, I fainted.