The Day When You Lie

CHAPTER 14

ZEPHANIAH'S POV

“Z-zeph?”

Nagising agad ako nang marinig ko ang boses niya. Nakatulog ako habang binabantayan siya.

“James? Kamusta ang pakiramdam mo?” Alala kong tanong.

“Ok naman ako, hindi naman masyado masakit.” Sagot niya habang nakatingin sa kamay niyang may cast cement. Sabi nang doctor linagyan daw niya ng cast cement para gumaling agad ito dahil sa balikat yung tinamaan ng bala kaya wag daw munang galawin.

Napatango naman ako at yumuko.

“Sorry.” Tanging saad ko at pinipigilan ang umiyak.

“Ano kaba, ok lang ako. Tsaka buhay pako oh! Tama lang to ng bala, malayo sa bituka.” Natatawa niyang sabi.

Kinurot ko naman siya sa tagiliran.

“Wag kangang magbiro dyan! Seryoso ako eh!” Inis kong sabi pero kusang tumulo ang luha ko.

“Oh ba't ka umiiyak? Hayts, iyakan mo'ko kung patay nako!” Tsaka sinubukan niyang tumayo pero napapikit siya sa sakit ng balikat niya.

“Ano ba! Humiga ka lang nga dyan! Ang kulit mo! Alam mo naman hindi pa nahihilom yang tinahian mo!” Naiiyak kong sabi.

“I'm sorry.” Mahinang ani nito.

Pinunasan ko naman ang luha ko bago tumango.

“Don't be, ako dapat ang magsorry eh. Kung hindi dahil sakin—”

“Zeph, don't blame yourself.”

“Pero totoo—”

“Shhh, it's ok. Ang mahalaga ok nako.” Nginitian naman niya ako.

Pilit naman akong tumango. Nagulat kami nang biglang bumukas ang pinto at pumasok naman ang galit ang mommy ni James.

“Tita—” Hindi kuna naituloy ang sasabihin ko nang sampalin niya ako ng malakas.

“Mom!” Rinig kong sigaw ni James.

Ako naman ay pinipigilan ang mapaluha.

“This is all your fault!” Umiiyak na sabi ni Tita Janica.

“Tita, I'm sorry—”

“Don't call me Tita! Hindi kita kilala! Kasalanan mo'to kung bakit nangyari 'to sa anak ko!” Sigaw niya sakin.

“I'm sorry—”

“I don't need your sorry, ok?! Kahit ano pang sorry mo, hindi kita mapapatawad. So, please, stay away from my son.”

“Mom, stop it!” Galit na sigaw ni James sa ina niya.

“Don't shouted me James!” Duro niya tsaka bumaling ulit sakin. “Leave!” Tsaka niya tinuro ang pinto.

“Mom, don't do this! Please!” Pagmamakaawa man ni James sa ina.

“What?! Eh malas siya sa buhay mo anak! Una, hindi ka mababangga ng kotse kung hindi mo siya sinagip! Pangalawa, nabugbog ka dahil muntik na siyang marape! Pangatlo, nabaril ka dahil sa lintik na pagligtas na yan! Baka sa susunod ikakamatay muna yan!” Galit na sigaw ni Tita Janica.

“Mom, I love her—”

“And do you think she loves you too?” Walang reaksyon na tanong ni Tita.

Natameme naman si James. Ako naman ay hindi makasalita.

“Tatanungin nga kita, mahal ka rin ba niy—”