TUTKU

HİÇLİK

Karşımda Araf'ı görmemle beraber birkaç adım tökezledim.O ise beklediğimden daha soğuk ve daha mesafeliydi.

"Merak etme,sadece sana yardım etmek istiyorum"

Omuz silkerek derin bir nefes verdim.
"Senin yardımına ihtiyacım yok!"

Araf bakışlarını Yeliz ve Nergis Hanıma çevirdiğinde başıyla işaret verdi.

Onlar kapıdan çıkarlarken kolumdaki sızıyı ve tüm soru işaretlerini görmezden gelmeye çalıştım.

"Burada ne işim var Araf,ailem nerede,bunlardan haberleri var mı?"

Hızla yanıma adımlayarak sağlam olan kolumdan tuttu ve öfkeyle gürledi.

"O iki projeyi de yaktığını ve her şeyi sikip attığını bile bile sakinliğimi korumaya çalışıyorum ama sen her şeye rağmen sınırını zorluyorsun!"

Histerik bir gülüş takınarak kolumu onun ellerinden kurtardım.

"Araf Bey'in büyük aşkı araya iş ve kendi itibarı girene kadar sürüyormuş demek ki...Ne büyük aşk ama(!)"

Başını ovarak sertçe bana baktı.

"Sevdiğim kadın başkasını severken öylece duramazdım.Sinirlendim hem de çok ama anladım ki zaten bana karşı en ufak bir duygun yokmuş, olsaydı...."

Nefes nefese öfkeyle gözlerimi ona diktim.

"Olsaydı ne!?"

"Olsaydı...olsaydı şuan kollarımda olurdun,her bir yaranı teker teker sarardım.Bana düşmanca bakmana en ufak bir tahammülüm bile kalmadı!"

Anlamaya çalışıyordum ama kendisiyle çelişmekten başka bir işe yaramıyordu.Bazı şeylerde haksızdı ama benim duygularım yanılmış mıydı?
Onunla olan her şey gerçekti ama şuan ise belirsiz bir gelecekten başka bir şey göremiyordum.

Boğazımı temizleyip ona döndüm.

"Beni tehdit ettin,benden babamın projesini çalıp getirmemi istedin hem de ailem zor durumdayken!"

Kısık bir sesle yanıma yaklaştı ve tam önümde durdu.

"Ayliz bilmediğin şeyler var ve inan ki her şeyi senin için yaptım"

Elini kaldırarak yanağıma narince dokunduğunda hızla geri çekildim.

"Bir daha asla sen ve ben diye bir şey olmayacak,uzak dur benden"

Gözlerinin nefretle kısıldıgını gördüm beni baştan aşağı süzdü ve arkasını döndü.

"Gerçekten senden vazgeçmemi istiyor musun?"

Derince yutkunarak Serhat'ı düşündüm.
"Bilmediğin şeyler var"derken ne demek istedigini anlamasam da pek bir önemi olduğunu düşünmedim.
Araf elinde tutmak için her şeyi yapıyor olabilirdi.
İstediği şey ben değildim.Elinde tutmak istediği bir zaferdim sadece, eğer bana yenik düşerse kendine olan saygısı da kaybolurdu ve bunu istemiyordu.Kendisi için kendi çıkarları doğrultusunda beni feda etmesine izin veremezdim.Bir kez aptallık edip Araf'ın olmuştum.Arafla "biz"olmustum.Onu sevmiştim her bir kusurunu,gamzelerini,gözlerini,dudaklarını,ona ait her bir parçayı benimsemiştim ama oysa sonunda bana sadece acı ve karşılıksız bir beklenti sunmuştu.İkinci kere kanmayacaktım,biz denesek bile sonu gelmeyecek bir hikayeydik ve bunu artık tamamen kabullenmenin vakti gelmişti.Ona tokat attığım gün bile bana karşı olan aşkı gözlerinde görmüştüm ama aşk yeterli değildi.
İkimiz içinde daha önemli ve yenilenen duygular vardı.İşte bu noktada yetersiz kalıyorduk.
Kafam oldukça karışık,dizlerimde ise derman kalmamıştı.Bir taraftan kolumun ağrısı yoklarken bir taraftan ne zamandır burda olduğumu ve ailemin,Serhat'ın ne durumda olduğunu merak ediyordum.