MATAPOS lumipas ang ilang oras na pananatili niya sa trabaho, naisip niyang imbitahin ang mga kaibigan niya para sa simpleng dinner sa mismong restaurant na tinatrabahuan niya.
“Anong news ba ang like mong sabihin sa’min?” ani Taerney. Isa sa mga kaibigan niya since first year high school.
Napangiti siya. “I have no balita to share sa inyo, sadyang na-miss ko samahan natin way back highschool,” kunwaring napanguso siya sa huli.
Nanatili namang tahimik ang isa nilang kaibigan. Silang tatlo ay kapwa mga conyo, suplada kung tingnan pero maganda naman.
“Why you're so tahimik now, Faion?” maagap na puna ni Taerney sa pananahimik ng kaibigan. Natuon naman dito ang paningin niya, nagtataka.
“Spill it out, Faion, tell it sa amin. Masamang mag-lie, remember that,” pananakot niya sa kaibigan.
But still, nanatiling tahimik si Faion. Ni hindi nito ginalaw ang pagkain. Bigla ay nakadama sila ng pag-aalala para sa kaibigan. What's the matter ba sa'yo, Faion? Natanong niya sa sarili.
Hindi nakatiis si Taerney. “Faoin....!” marahan nitong kinalabit sa tagiliran ang kaibigan.
“Ha? It's masarap—” dagli itong nahinto sa pagsasalita. “I’m sorry, I'm lutang ngayon,” pag-amin ni Faion.
“No need to sabi it, it's halata naman,” sabay nilang puna sa kalutangan ni Faion. “What's wrong ba?” maagap niyang tanong.
Napailing ito. “It’s all about Owen,” malungkot nitong saad, nagsisimulang mag kwento.
Hindi pa man nito nasundan ang sinasabi ay napahikbi na ito. Agad naman nilang inilipat sa tabi nito ang kanya-kanyang upuan saka isa-isang dinamayan ang kaibigan.
Sumandal ang ulo nito sa dibdib ni Taerney habang ang isa nitong kamay ay hawak-hawak niya. “All this time, he just making me believe on his lies.... He lie to us, especially to me, and it hurts...too much hurtful for me,” patuloy ni Faion, hindi matigil ang pagluha nito. Halatang nasasaktan dahil deretso itong nakakapagsalita sa iisang dayalekto.
“What is it, tell us, Faion,” usisa niya.
“Does.... Owen have a... lover?” pahina ng pahina ang boses na dagdag ni Taerney, nag-aalinlangan itanong. Alam nilang may gusto si Faion sa kaibigan din nilang si Owen, hindi lang ito maamin ng kaibigan dahil takot itong mawala ang samahan nilang tumagal ng higit isang dekada.
Ilang ulit na napailing si Faion. “No, not that. Actually, inamin niya na sa aking may gusto rin siya sa akin, nagkaaminan na kami,” muli itong napahikbi. “But, the issue is...” saglit nitong nahabol ang hininga. Dali-dali naman silang kumilos upang abutan ito ng tubig at pakalmahin.
Pareho silang nanahimik ni Taerney, madamdaming pinakinggan ang kaibigan. “Gems, you can't believe this. May sakit sa puso si Owen, inborn heart disease daw sabi ni Tita Waryell,” dere-deretso nitong sabi saka muling umiyak, hinahayaang tumulo lahat ng luhang gustong lumabas.
Nabigla sila sa nalaman, saglit nilang natigil ang hininga at parang naluluha na rin dahil sa nalaman. Napatakip sa bibig niya si Astex, matalik na magkaibigan ang mga kuya nila at katiting na impormasyon ay wala silang alam ukol sa sakit ni Owen.
“Habang tumatagal ay lalong lumalala ang sakit niya, idagdag pa nating matigas ang ulo ni Owen kung minsan. Malabong madala ito sa daily treatment na tini-take niya, nag suggest na ang doctor nitong mag pa heart transplant habang maaga pa. Kailangan lang maghanap ng donor na nagma-match sa kanya,” patuloy nito sa pagkukwento.
Hindi nila napigilang hindi lumuha. “How’d you know this? Almost five months nang hindi natin siya nakakasama’t nakikita,” lumuluhang tanong ni Taerney.
“Three months ago, first heart attack na naranasan niya sa taong ito. Mild lang naman, but, unfortunately, nasundan pa ito ng iilang heart aches. That's when he started to apart himself from us,” mahinahon nitong tugon.
“We didn't notice it but he slowly avoid us, we're just too busy facing our life but not me, of course, mabilis kong na-know na he avoiding us.
“Last May, I totally notice it. I can't tiis not to see him so their, I make paraan. I ask our kuyas to help me locate where he is since he's not answering my calls nor text. Then, when na know ko na, agad ko siyang pinuntahan at doon ko na nalaman ang tungkol sa sakit niya. Kuya niya nagsabi sa'kin, kinausap kasi ni Kuya si Kuya Wrenton,” pangalan ng kapatid ni Owen ang tinutukoy nito sa huli. “Kuya ask him directly kung where na ‘yong kapatid niya at kung ano nangyari rito kaya ayon, napilitang sabihin sa'kin ni Kuya Wrenton ang tungkol sa secret ng family nila.”
Tumagal ng ilang oras ang drama nilang magkakaibigan, hindi na nila nagalaw ang pagkain na inihanda niya. Lumamig ang mga ito't ibinalik sa kusina. Napansin niya ring nagsara na ang buong restaurant, tanging sila na lamang ang natira. Hindi niya napansing nagpaalam ang mga tauhan niya sa kanya, ni hindi niya napansing malalim na pala ang gabi.
9:30 na pala? Nasabi niya sa sarili.
“Want niyo bang kumain? I can cook naman ng dinner natin, if gusto ninyo,” pagkuwa'y suhestiyon niya. Mukhang nararamdaman niyang kumakalam ang sikmura.
“Yes, please. I can feel gutom na,” sang-ayon ni Taerney.
“How about desserts, Asty? I think, gusto ko ng sweets,” ani Faion, namumugto ang mga mata. Halata tuloy ang naglalakihan nitong eyebags, but still, maganda pa rin naman.
Nakangiti siyang tumayo at dali-daling iniwan ang mga kaibigan. Agad niyang tinungo ang kusina, mabilis na nag-prepare ng mga ingredients para sa lulutuin saka minaniobra ang buong kusina.
Hindi niya pa natatapos ang lahat ng lutuin ng mapansing mag matang nakatingin sa kanya. Agad niya itong nilingon.
“Kuya Jacent?” gulat niyang tanong. Tutok na tutok ang binata sa kanyang ginagawa o mismong sa kanya nakatutok ang kulay dagat nitong mga mata.
Hindi ito nakasagot, patuloy siyang pinagmamasdan habang nakasandal ang bigat sa pintong nakabukas, ang dalawang kamay ay nasa magkabilang bulsa, nakatagilid ang ulo at bahagyang nakaangat ang isang paang nakakrus sa isa pa.
Ibinalik niya sa niluluto ang paningin. Dito itinuon ang buong atensyon at binalewala ang presensya ng kapatid na ‘di niya namalayang naroon na pala sa kusina.
Did I sabi ba na sunduin niya ako? Ay, ‘anga, ka dear self!
Nang matapos ang gawain, agad niyang inihanda ang mga ‘yon sa isa sa mga tables na naroon sa restaurant. Hindi niya na naman namalayan ang pag-alis ng kapatid.
“Hey, Gems! I guess, your kuya is naiinip na,” ani Taerney, itinuro ang isang table na nasa sulok ng resto.
“Nakaabala ba ako sa'yo, Astex? You do pasensya naman, diba?” ani Faion. Nakalabas ang mahaba nitong nguso dahil sa lungkot.
“Of course, hindi!” maagap niyang tugon. “Maybe gutom na kayo, let's it dinner na.”
Tinungo niya ang pwesto ng kapatid habang ang dalawang kaibigan ay kumilos na upang kumain, halatang gutom ang mga ito.
“Kuya, did you eat na ba?” tanong niya rito. Muling tumutok sa kanya ang mga mata nito.
Tumikhim muna ito bago magsalita. “I’m done but I think...nagutom ulit ako.” Iba ang kislap ng mga mata nito, tila naghahanap ng tyempo.
Wala sa sariling napatawa siya. Akmang magsasalita nang naunahan siya ng kapatid.
“Parang gusto kitang kainin....baby,” paos nitong dugtong, tuluyang nawala sa sarili.
....To Be Continued.....
