Ağa Karısı

11. Bölüm

Bazen diyorum ki
Boşver oldu bitti geride kaldı.
Sonra bir bakıyorum
Olmuş ama bitmemiş
Her şey geride değil
Kursağımda kalmış...

Küçüklüğümde bir iyilik perisine sahip olduğumu düşünürdüm. Ağladığımda yanıma gelip, beni mutlu ederek gülümsetecek bir periye...
Masallarla büyümeyen fakat masallara inanan, bir küçük kızdım bir zamanlar...
Büyüdükçe perilere de, masallara da, olan inancımı kaybettim. Periler sadece masallarda vardı. Gerçekte yoklardı.

Benim gerçeğim ise mutsuzluktu.
Mutluluk kelimesini hayatımın belirli noktalarında yaşamış olsamda. Mutsuzluk üzerine kuruluydu hayatım...
Bunu kabullenmiştim, zorunda bırakılmıştım tıpkı şimdi olduğu gibi.
Babamdan kurtulup daha kötüsüne hapsolmuştum.

Birşaha

Hayatımı zehire çeviren adama...

Düşüncelerimi onun sesi bozdu.
"Sana, aşık olduğumu düşündüren şey nedir"
"Hiç bir şey, sonuçta elinde olan bir durum değildir"
Sus Asmin! Ve bir daha konuşma konuşma ki kendini daha da rezil etme.
"Aşk mı? Neydi o yeniliyor mu, içiliyor mu"
"Sen sevmeyi nerden bileceksin ki"
"Peki sen bilir misin? Aptal kız çocuğu, sevgiyi yada aşkı?"
Şaşkın bakışlarım yüzünü bulurken. gözlerindeki kibir ve kendini beğenmişlik canımı sıktı.

Bana fırsat vermeden devam etti
"Birini ilk gördüğünde ben buna aşık oldum demezsin. Hem aşk hemen fark edilen bir şey değildir ki. Bunu zamanla anlarsın, belkide hiç anlamazsın, veya onun her şeyiyle sever, gözünden sakınırsın. Fakat sen benim gözümden sakındığım, her şeyiyle sevdiğim biri değilsin"
"Kendini bu kadar önemseme"

Küçümseyerek, azımsayarak bakıyordu yüzüme. Gururumu eziyor, onurumu parçalıyordu söyedikleri, dokunuşları bakışları bile. Burada daha fazla durmak istemedim. Gözerim tekrar sulanmıştı bile.
Ellerimi önümde birleştirerek başımı kaldırmadan bekedim git demisini.

Şiddetle çarpan kapının sesiyle irkilerek, başımı kaldırdım. İçeriye girmişti. Bana git bile demeden. Gözünde değerim belliydi. Her zaman canının istediği zaman atacağı biriydim. Peki o zaman neden zerre kadar değer vermediği bir kadınla evlenmek isterdi ki?

"Asmin hanım gidelim mi"
Hasanın sesiyle arabanın yanına gelerek arabaya bindim. Babama baktığımda mutluydu, sırıtıp duruyordu.
"Afferin kız turnayı gözünden vurdun"
Ona inanamazca baktım tek derdi paraydı. Benim ne hissetiğimin değeri bile yoktu onun gözünde.

Eve geldiğimizde odama girip, kendimi yatağa atmamla ağlamaya başladım. Zalim bir adamla tehditle evleniyordum. Beni koruyacak abim, babam yoktu. Oysa ben onlar için masumluğumu bile feda etmiştim. Ağlayarak uykuya teslim olmuştum.

Sabah gözlerimi şiddetli baş ağrısı ile açmıştım. Alnımı sivri bir bıçakla delik deşik ediyorlar sanki. Annem başımda dikilerek beni uyandırmaya çalışırken,  dışarıdan konuşma sesleri geliyordu.
"Ne oluyor anne"
Dün annemle konuşmak istediğim de babam izin vermemişti.
"Kalk kızım baban seni avluya çağırıyor, üstünü düzgün giyinsin dedi"
"Niye çağırıyor anne"
"Bilmiyorum kızım hadi bekletipte kızdırma"
"Oda korkuyordu bana zarar vermesinden ve elinden bir şey gelmediğini de"
"Tamam anne"

Üzerimi değişip avluya çıktım.
Avluda Birşahın babası Mehdi ağa ve korumaları vardı. Ama Birşahın kendisi yoktu. Babam ayağa kalkarak yanıma geldi
"Kızım Asmin budur ağam"
Konaklarına her zaman giderdim fakat erkekleriyle hiç karşılaşmamıştım.
"Kızın dedikleri kadar güzlemiş"
Saf saf yüzüne baktım.
"Anlaşma kabulün müdür? Mehmet efendi"
"Kabulümdür ağam"
"Baba ne anlaşması"
Aralarında manalı bakışma geçmişti bir olaylar dönüyordu ama ne olduğunu anlayamamıştım. Sorduğum soru. Havada asılı kalmıştı.