Yapayalnız ve çok uzaklardayım artık
Olmayışına alışmış ve normal bir hayattayım
Kalabalıklar içinde yapayalnız bir durumdayım
Yalnızlık değil de kimsesiz olmak yaralar duygularımı
Bazen anlatmaya çalışıyorum düşüncelerimi
İçimdeki çocuğu, onun eğlence ve neşesini
Bastıramadım çocukluğumu ve gülümsemesini
Bu yüzden anlaşılamadım ve hırpalandım hep
İnsanlar gibi değildim, bunu da biliyordum
Bazen güldüğüm için bazen sevdiğim için
Bazen de onlara benzemediğim için
Yok oldum, olmadım ya da onlar gibi olamadım
Ne düşüncemi anladılar ne de sevgimi
Hep yaraladılar ve bilemediler kıymetimi
Oysa ben biliyorum ne kadar iyi olduğumu
En iyi bildiğim de birini sebepsiz sevmekti
Hiç öğrenemedim sevilmenin hazzını
İlgi duyulmanın verdiği ferfeciri
Hep içime bıraktılar bir küçük süveyda
Güzelliğimle büyüdü o bırakmadı bir başıma
Aynı gökyüzüne bıraktık farklı hayalleri
Ben ikisiyle de mutlu oldum, o birisini sevemedi
O yüzden bilemedi içimdeki hayallerimi
Ben bizi çok sevdim, o ikimizi de sevemedi
