Sessizliğe alışmış ama karanlıkta kalmış ruhum
Kabuslarım hep etrafımda, uyanığım ve kabustayım
Sesin kulaklarımda, hissediyorum ama konuşamıyorum
Anımsadığıma aşık, hatırladığıma vurgun kalmışım
Yanı başımda yeşermiş küçük bir lavinia
Senin kokunla karışmış hep etrafımda
Uykuya hasret gözlerim, ışığı sönüyor zamanla
Sessiz, yavaş ve kimseye hissettirmeyen bir anda
Soluyor günlerim, karanlığa benim isyanım
Bir ay ışığına muhtaç kaldı kırık kanatlarım
Derinliklerde uyuyakalmışım, uyanamıyorum
Ben üstüme attığınız toprağı, nedense kaldıramıyorum
Yaz güneşini hissedemeden kaybettim huzurumu
Bedenim ateşler içinde, yok ediyor umudumu
Kapattığım acılarım, yaralıyor yaşlı ruhumu
Derinlere düşüyorum, gözyaşlarım ıslatıyor ruhumu
