Üstünde yorgun bir gülümseme unutturmuyor
Yaşları öyle derin akıyor ki gördüğü göremiyor
Akan yaşları, geçen yılları paramparça ediyor
Sigara dumanı misali umutları hep yok oluyor
Yine soluyor bir gün, gözlerdeki yorgunluk gibi
Rüyalar ve gerçekler, kendisi ve istekleri gibi
Akışı epeydir kaybetmiş, ölümü özlüyor kendisi
Aslında hiç güçlü değil, ama bilmiyor kimsesi
Daha bir gece öncesi, ağlaması yanaklarında
Anlıyormuş gibi yapanların olduğu bir odada
Umursanmayan insan, umursamıyor akşamında
Yalnızlıktan korkmuyor, kalabalık bi yalnızlık orada
