Çok uzaklardan bakıyorum hayatıma
Geride kalan tüm o karanlıklarıma
Nefessiz kalmayı yaşıyorum sonsuzluğumla
Yeşermeyen çiçeklerim ve kapkara toprağımla
Geçer diye bitirdiğim ömrümün son demleri
Siyahtı çiçeklerim, bilemedim ben renkleri
Bir lavinia kokusuna bıraktım o matem günleri
Ne ruhumu sevebildi, ne de bedenimi görebildi
Doğmuyor güneşim yıllardır, anlayamıyorum
Yağmurun şefkatine hasretim, anlatamıyorum
Esen rüzgarların arasında savruluyorum
Benim olmayan karanlık bi dünyadayım
