De Ogen van de Ziener (betaversie)

Hoofdstuk 26 - Huwelijksceremonie

Emma was in haar leven nog nooit zo nerveus geweest. Ze moest voor zichzelf toegeven dat ze pas een paar weken in leven was, maar toch had ze zich in al die weken nog nooit zo gevoeld. Buiten de nervositeit voelde ze zich ook ontzettend ongemakkelijk. Vijf vrouwen waren aan haar aan het plukken om haar klaar te maken. Ze was door hen in een bruidsjurk gehesen; een lange elegante jurk, die zoals bij alle kleding van het Broederschap uitgevoerd was in de kleur zwart met rode accenten. Ze droeg verder een paar zwarte vingerloze kanten handschoenen en had een satijnen zwarte band om haar nek waarop aan de voorkant het teken van het Broederschap, een wolf met open mond, was geborduurd. Haar borsten werden door een korset flink omhoog gedrukt en staken voor ongeveer de helft boven haar decolleté uit als twee perfect ronde heuvels. Haar lippen waren pikzwart gemaakt en haar oogschaduw was een kunstwerk van rood met een dikke, zwarte omlijning. Ook haar nagels, van zowel beide handen als beide voeten waren gelakt, ook in de kleur zwart. Haar zwarte krullen waren perfect in model gebracht tot een bruidskapsel en in model gehouden door een aantal klemmen en pinnen die versierd waren met rode doodshoofden. Zelfs de onderliggende bruidslingerie was uitgevoerd in het zwart en ondanks dat het helemaal niet lekker zat, zag Emma er enorm tegenop om het te moeten uittrekken. Van het idee alleen al werd ze kotsmisselijk.

Een van de vrouwen zag haar ongemak aan voor gezonde spanning. De hogepriester had de leden van het Broederschap wijs gemaakt dat Emma inmiddels geprogrammeerd was tot een toegewijd lid van de sekte. Als opper-machthebber van de cultus met totale controle over alles en iedereen werd zijn woord nooit en te nimmer in twijfel getrokken, dat had Emma in de afgelopen paar dagen wel bemerkt.

‘Maak je maar geen zorgen, Vrouwe. We zorgen ervoor dat u er perfect uitziet op deze mooiste der dagen,’ verzekerde de kapster van de vijf haar.

Emma slikte hoorbaar en knikte vriendelijk naar de vrouw. Toch zag haar gezicht eruit alsof ze ontzettend last had van constipatie.

‘Ik zou ook nerveus zijn als ik mocht trouwen met een groot man als de hogepriester,’ giechelde de jongste van de vrouwen.

Ze was nauwelijks volwassen en Emma had begrepen dat ze samen met haar ouders al bijna tien jaar bij de sekte zat. Emma voelde niets anders dan intens medelijden voor het kind, die was grootgebracht te midden van deze onzin en niet beter wist.

‘Uw bruidsboeket,’ zei een andere vrouw en gaf Emma een kleine bos bloemen aan.

Het bestond voornamelijk uit rode en zwarte rozen en een aantal voor Emma onbekende bloemen in dezelfde twee kleuren. Emma omklemde de bos met beide handen en hield het voor zich, precies zoals haar was voorgedaan. Emma wist dat dit het laatste detail van haar outfit was en stond voorzichtig op. Ze stond al veel stabieler op de hoge hakken, maar had al besloten dat ze het niet zo erg zou vinden als ze zulke dingen nooit meer aan hoefde te trekken. Haar voeten deden nu al zeer en de hele balanceer-act was ze ook al zat. Helaas leek haar toekomstige echtgenoot een groot liefhebber van hoge hakken, jurken en andere vergelijkbare kleding, want haar kasten zaten er vol mee.

De dame die de leiding over haar bruidsteam had klapte in haar handen en vanuit het woonkamer-gedeelte van Emma’s vertrekken kwamen vier dames in zwart-rode jurken aangelopen. Ze hadden zich een uur of wat eerder voorgesteld als haar bruidsmeisjes en hadden al die tijd geduldig gewacht totdat de bruid gereed was. Twee van hen pakten de sleep van haar jurk op en de andere twee stelden zich links en rechts van haar op.

‘Zo, nu ben je er klaar voor. Ze wachten op je,’ zei de leidster van het bruidsteam terwijl ze de zwarte sluier voor Emma’s gezicht deed.

Emma slaakte een zucht van verlichting. Even hoefde ze haar gezicht niet in de plooi te houden. Het kostte haar al haar energie, dus ergens was ze blij met het pikzwarte ding dat haar gelaat even voor de buitenwereld verborgen hield.