De Ogen van de Ziener (betaversie)

Hoofdstuk 14 - Van de regen...

'Zo, dat is geregeld,' grinnikte Jayden tevreden, geheel in zijn sas door zijn eigen vernuftigheid en geluk.

Hij had zojuist een Transferiaanse vrachtvervoerder betaald om zijn lading in het Fomalhaut systeem af te leveren. Als klap op de vuurpijl had de man ook nog eens hetzelfde type schip als Jayden, wat hem alleen nog maar nog beter uit kwam. Hij wist helemaal niet of hij daar opgewacht zou worden door de Weermacht, maar als dat wel zo was dan hadden hij en Emma een groot probleem. Het kostte hem het grootste deel van zijn winst op de klus, maar alles was beter dan gepakt worden. Daarbij maakte hij er in ieder geval geen verlies op.

'Doen ze hem niets?' vroeg Emma haar reisgenoot met een bezorgde frons terwijl ze nog eens over haar schouder naar de vriendelijk ogende Transferiaan keek. 'Hij is ontzettend aardig.'

'Nee, dat loopt wel los. Als ze er al achter komen dat ik een vrachtje voor het Fomalhaut systeem bij mij had,' antwoordde hij luchtig. 'Die kapitein die ons achterna zat, die ken ik. Geen idee hoe hij heet, maar ik herkende zowel het schip als zijn tactiek. Het is een eikel - hij werkt immers voor de Weermacht - maar in ieder geval geen sadist of moordenaar. Een goede slechterik, zeg maar.'

Emma leek even over de verklaring na te denken en knikte toen. 'Als je het maar zeker weet. Jij zit al in de problemen door mij en ik wil niet dat er nog meer mensen gevaar lopen door mijn toedoen.' Toen bedacht ze ineens iets. 'En als die vervoerder hen verteld dat jij hem hier hebt ingehuurd en dat wij samen waren? Wat dan?'

Jayden haalde met een zorgeloze glimlach zijn schouders op. 'Het duurt nog een dag voordat die vracht Fomalhaut bereikt en het kost hen daarna bijna een dag om hier te komen. In twee dagen tijd kunnen we behoorlijk wat sterrenpoorten nemen. Zolang ze OCRA niet achter ons aan kunnen sturen - die toegang hebben tot de gegevens van de poorten - vinden ze ons nooit meer. Het Melkwegstelsel is groot en er is voldoende plek om je te verstoppen of een tijdje zo goed als van de radar te verdwijnen.'

Emma zuchtte diep. 'Nou, dat is wel fijn, maar dat betekent dat ik de rest van mijn leven op de vlucht ben. Niet echt een prettig vooruitzicht. Ik weet niet eens wat ik gedaan heb!'

Jayden's normaal zorgeloze gelaatsuitdrukking werd vervangen door een serieuze blik. Hij pakte Emma stevig bij haar schouders beet en keek haar strak in haar ogen aan. 'We komen daar wel achter. Ik help je, dat heb ik je beloofd. En wat Jayden Actar belooft, doet Jayden Actar ook. Ik help je tot we dit hele zaakje uitgezocht hebben.'

Emma sloeg haar ogen neer. 'Ik kan je niet genoeg blijven bedanken daarvoor.' Ze fluisterde het bijna.

Jayden keek recht naar het meest goddelijke gezicht dat hij ooit in zijn leven aanschouwd had. Zijn hart schommelde steeds tussen "niet doen!" en "ga ervoor!" en hij had geen idee welke van de twee nu de beste keuze was. Hij vond Emma niet alleen erg mooi, maar had ook een onverklaarbare klik met haar. De hele weg naar dit station hadden ze gekletst en gelachen. En zelfs als er al even een stilte viel, vooral als Emma even wilde genieten van het uitzicht op een planeet of een van de andere vele schitterende fenomenen die ze tegengekomen waren, dan was dat nooit een ongemakkelijke stilte geweest. Alles behalve dat; Jayden genoot als zij genoot en ze leek niet alleen regelmatig van het uitzicht te genieten, maar ook van het gezelschap.

Uiteraard waren bepaalde onderwerpen niet besproken door de twee, zoals hun gevoel voor elkaar, maar Jayden begon langzaam te vermoeden dat Emma in eenzelfde emotionele spagaat zat als hij, of in ieder geval haar eigen versie daarvan. Het was hem opgevallen dat ze, zoals ze een paar minuten geleden weer demonstreerde, een groot hart had en een uitzonderlijk hoog empatisch vermogen. Ze leek een mededogen te bezitten die hij zelden in anderen was tegengekomen; een eigenschap die haar alleen maar mooier maakte. Het was misschien wel die eigenschap die Jayden nog het meeste motiveerde om haar te helpen. Het was een zeldzaamheid in het vaak harde Melkwegstelsel en hij had besloten dat er toch al te weinig mensen bestonden die zo begaan waren met het lot van anderen als zij. Jayden wou dat hij op dat vlak wat meer op Emma leek. Normaal had het hem niet uitgemaakt of de Transferiaan nu wel of niet hardhandig aangepakt zou worden door de Weermacht, of zelfs erger, maar met Emma aan zijn zijde interesseerde hem dat juist wel. Als hij zelfs maar het vermoeden had gehad dat de goede man gevaar echt liep, had hij een andere oplossing verzonnen.