De Ogen van de Ziener (betaversie)

Hoofdstuk 28 - De ogen van de ziener

‘Vuile lafbek!’ riep Emma uit. ‘Jij vlucht! Je laat al je mensen hier achter en je vlucht.’ Haar ogen waren vol ongeloof en walging. Toen ze dacht dat de hogepriester echt geloofde dat hij en zijn sekte het einde van het universum konden veroorzaken en hierdoor verheven zou worden tot goden vond ze het al een misselijkmakende man, maar nu het erop begon te lijken dat hij zijn volgelingen zo snel al in de steek liet, zakte haar gebrek aan respect voor hem naar nieuwe diepten.

‘Dacht jij echt dat ik al die onzin geloofde? Welke idioot kan het einde van het hele universum veroorzaken? Niemand toch? Maar hier en daar een oorlogje veroorzaken en er vervolgens van profiteren, dat vond ik eigenlijk wel een goed idee. Vroeger huurde ik mensen in om voor mij te werken, maar toen ik bedacht dat mensen die heilig in een ideaal geloven doorgaan tot het bittere einde ben ik deze sekte begonnen. Voordat ik het wist had ik honderden mensen onder mij die klakkeloos deden wat ik ze opdroeg. Het was een briljant idee!’ verklaarde hij.

‘Profiteren van oorlog?’ zei Emma. ‘Hoe kan iemand profiteren van oorlog?’

‘Wapenhandel, trut,’ beet hij haar toe. ‘Lever wapens aan de ene kant en vervolgens aan de andere kant. Ik steek de winst in mijn zak en zij maken elkaar af. Zo gaat dat in het heelal.’

‘Je bent walgelijk!’ sneerde ze.

‘Ha!’ lachte hij. ‘Als die idioten jou beter hadden bewaakt, dan was jij nu mijn volgzame speeltje. Een vrouw die de toekomst kan voorspellen... en op de koop toe met liefde alles doet wat ik zeg. In plaats daarvan zit ik nu met een rebelse trut. Maar dat geeft niet...’

Hij pakte een grote flacon van een plank.

‘Ik heb nog genoeg bloed over om nog een kopie van de Vrouwe te maken. Ik wist niet dat die oude tang er in haar jonge jaren zo lekker uit zag. Zelfs al kan nummer 2 de toekomst niet voorspellen, dan heb ik er in ieder geval nog op andere vlakken plezier aan.’ Hij grijnsde er verlekkerd bij. ‘Jij bent mij te lastig. Aan de andere kant van die deur staat één van de snelste zware aanvalsfregatten die er momenteel op de markt te koop is. Daar rekenen die OCRA agenten niet op. Voor ze er erg in hebben ben ik al van de planeet af en door hun blokkade boven de planeet heen. Dan begin ik ergens anders wel weer opnieuw.’

Emma sprong in beweging en begon naar de trap te rennen, hoewel het niet erg snel ging met haar hakken. Mijn alarm waarschuwt mij wel, dacht ze.

Voor ze er erg in had, sprong de hogepriester tussen haar en de trap naar de entree en richtte hij een pistool op haar. Het was een klein model wat hij waarschijnlijk in zijn kleding had verstopt. De flacon had hij snel op een tafel gezet.

‘Nee, nee. Weg bij die trap,’ mopperde hij met een speelse toon. ‘Ik zou niet willen dat je de combinatie van het slot weet uit te vogelen met die voorspellende gave van je. Die deur blijft dicht. Hup, die kant op.’ Hij gebaarde Emma naar de linkerkant te lopen.

Emma hield haar handen in de lucht en deed wat hij wilde. Stapje voor stapje schuifelde ze naar links en begon zich zo onopvallend mogelijk te concentreren. Ze wist dat haar ogen haar zouden verraden, maar hoopte dat ze iets binnen zou krijgen dat haar zou kunnen redden. Om haar poging in de toekomst te kijken te maskeren, sloot ze haar ogen.

‘Wacht, wat doe je?’ riep de hogepriester. ‘Wat doe je?’

Toen Emma haar ogen opende, glimlachte ze sarcastisch naar haar gijzelnemer. ‘Weet je,’ zei ze. ‘Als je het niet erg vindt, blijf ik liever enig kind.’ Toen greep ze de flacon, die vlak achter haar stond en gooide die naar één van de vuurkorven.

De fles brak en het bloed stroomde in het vuur, dat gulzig aan de vloeistof begon te likken. Omdat het vuur door gas werd gevoed, doof de vloeistof het niet en lichtte het juist nog iets verder op.