De Ogen van de Ziener (betaversie)

Hoofdstuk 7 - Wachten op een opening

Jayden keek ontspannen naar buiten. Hij had zijn benen gekruist en de hakken van zijn laarzen rustte op een van de vele bedieningspanelen die zijn schip rijk was. Hij hoefde maar bedacht te zijn op een enkele gebeurtenis en vanuit zijn huidige positie kon hij die onmogelijk missen. De locatie van zijn kamer en aanlegplaats was niet geheel toevallig uitgezocht; niet dat hij met deze specifieke situatie rekening had gehouden, maar Jayden hield altijd graag de mogelijkheid open om ergens snel te kunnen vertrekken, wat de reden hiervoor ook was.

Door zijn getuur naar de binnenzijde van het ruimtestation had hij Emma niet binnen horen komen.

'En? Staat het mij?' vroeg ze.

Jayden draaide zijn hoofd om, zonder enige speciale verwachtingen. Toen leek voor hem de tijd heel even stil te staan. Emma had één van zijn - zoals hij het noemde - uniformen aangetrokken. Het was een strakke leren broek met een leren jasje. Hieronder droeg ze een van zijn witte T-shirts. Hij had - uiteraard - geen enkele bh in zijn bezit, en dit zeer logische feit confronteerde hem nu op een manier die hij niet verwacht had. Emma had het jasje niet dichtgeknoopt en bleek, nu zij de ruim zittende pij uitgetrokken had, door Moeder Natuur gezegend te zijn met een figuur waar menig vrouw jaloers op zou zijn. Ze had lange benen, brede heupen, volle borsten en dit alles in een lichaam dat in een uitstekende conditie verkeerde. De atletische bouw van haar lijf vertelde hem dat zij het goed onderhouden had, maar zichzelf niet uithongerde omdat zij in de veronderstelling verkeerde dat een zeer slanke lijn haar mooier zou maken. Haar knappe gezicht en weelderige bos donkere krullen die losjes over haar schouders hingen maakte het plaatje helemaal af, en daar konden de iets te ruim zittende schoenen van Jayden die ze aan had niets aan verpesten.

'J-j-j-a, dat kan er wel mee door,' antwoordde hij en als hij niet zo had gestotterd en gestaard, had dit ongetwijfeld heel overtuigend geklonken.

'Er zit een beetje kwijl bij je mondhoek,' gaf Emma aan en wees met haar wijsvinger naar de rechterkant van haar eigen mond.

Geschrokken gaf Jayden een driftige veeg om tot de conclusie te komen dat er geen spetter vocht op de binnenzijde van zijn hand viel te bespeuren. Verbaasd keek hij haar aan. Of wees ze verkeerd en bedoelde ze eigenlijk links? bedacht hij zich.

'Gefopt,' grinnikte ze met een lachje dat tussen gemeen en geamuseerd zat. 'Maar ik dacht al dat dit mij ontzettend goed zou staan.' Ze zei het zonder een greintje arrogantie.

'Dat zijn mijn kleren,' zei Jayden. Hij had geen idee waarom hij dit duidelijk wilde maken, want het maakte hem helemaal niets uit dat zij deze aangetrokken had. Sterker nog; hij kon geen kledingstuk verzinnen dat in zijn kast hing dat haar beter zou staan dan dit.

'Nu niet meer,' antwoordde ze met een plagerig lachje toen ze plaats nam in de stoel van de copiloot. Ze nam dezelfde houding aan als hij had gehad toen ze binnen kwam, kruiste haar armen en legde deze te ruste op haar buik - net onder haar borsten, keek onwillekeurig naar buiten en zuchtte. 'Nog steeds niets, neem ik aan?'

Jayden wist zich eindelijk weer te herpakken en nam zijn gebruikelijke onbezorgde, zekere houding weer aan. Hij wist tot zijn spijt echter zeker dat deze zeepbel in de afgelopen minuten grondig uit elkaar gespat was. Zijn gevoelens waren zo duidelijk leesbaar geweest dat Emma wel een volslagen idioot geweest zou moeten zijn om ze niet in de gaten te hebben, en dat was ze zeer zeker niet. Hij vermoedde dat ze een stuk intelligenter was dan ze zich voordeed, maar wat ze precies van plan was wist hij ook niet. Ze ontweek het gros van zijn vragen, maar wat Jayden niet begreep was dat hij niet het idee had dat hij in de maling werd genomen. Ook had hij niet de indruk dat Emma iets van plan was, behalve ervoor te zorgen dat ze niet in handen van de soldaten van de Weermacht terecht kwam. Emma was een enigma verpakt in een mysterie en Jayden wilde niets liever dan beide ontrafelen.