love knows no obstacles.

Bölüm 2

Wilhelm: Neredesin, yanımda olmadıktan sonra.

Wilhelm: Ben sensiz ne yapacağım Simon.

Wilhelm: Kafam güzel, sen güzelsin.

Wilhelm'in gözlerindeki yaşlar telefonuna düştü tek, tek yarın olmasını istemiyordu.

Geceleri bu kadar can çekişiyorken gündüzleri, hiç bir şey olmamış gibi yapmak kalbini acıtıyordu.

Ağlamaları hıçkırıkla karışmıştı gözlerindeki yaşlar görmesini bulanıklaştırmıştı.

"Simon!" Diye bağırdı karşı taraftan gelen bedeni gördü o olduğunu biliyordu ayağa kalkmaya çalışırken yeri tekrar boyladı.

"Wilhelm!" Diye endişeden bağırdı Simon hemen dibinde bitmişti. "Sana iyilik yapıyorken neden dibimdesin?"

Wilhelm gözlerindeki yaşlarla Simon'a baktı. "Çünkü seni deli gibi seviyorum."

Simon ağlamaların arasından tebessüm etmişti, "Ben de seni seviyorum ama, sevgili olamayız görülmemeliyiz birlikte."

Birbirilerine sarılıp hatta öpüştüler artık Simon Wilhelm'i odasına götürmek için zorla da olsa çabalarla yerden kaldırdı.

"Aileme söyleyebilirim, veliaht prens olmayabilirim."  Simon güldü ve durunca Wilhelm'de durdu.

Simon Wilhelm'in gözlerinin içine baktı ve burukça gülümsedi. "Yapamazsın çünkü ailenin buna izin vermeyeceğini biliyorsun."

Wilhelm yutkundu ve odaya kadar sustular Simon Wilhelm'i yatağına yerleştirdi odadan çıkacağı sırada bileğindeki el ile durdu.

"Gitme benimle kal." Tekrar aynı hataya asla düşmeyecekti Simon bileğindeki eli yavaşça çekip Wilhelm'in göğsüne koydu.

"İkimiz içinde zorlaştırma Wilh." Gözlerindeki yaşlar süzülmüş Simon'un bebeksi cildine.

Ve artık ilerledi çıkışa son bir kez daha baktığında Wilhelm'e pencereden birisinin izlediğini gördü.

"Wilhelm Wilhelm.. birisi izliyor dışarıdan." Wilhelm sarhoş kafayla camdan dışarıya baktı ve anında perdeyi çekti.

"Geçti, geçti bir şey yok." Diyerek Simon'un dibinde bitti ve sarıldı.